Verbum

анлайнавы слоўнік

плаксу́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

плаксу́н, -на́ м., разг., неодобр. пла́кса; рёва

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плаксу́н, ‑а, м.

Разм. Той, хто часта плача, плакса. [Стары:] — А вось гэты плаксун, — ён кіўнуў у бок калыскі, — са мной застаўся. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плаксу́н м разм Héulsuse f -, -n, Héulmeier m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

weeper [ˈwi:pə] n. пла́кса; плаксу́н; плаксу́ха

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

плаксу́ха, ‑і, ДМ ‑сусе, ж.

Разм. Жан. да плаксун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

płaksa

ж. плакса; плаксун; плаксуха

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Плаксу́ха, плаксу́н ’плакса’, плаксуно́к ’плаксівае дзіця’ (Стан., Варл.). Да плакса ₁ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лю́мза (экспр.) ’плаксун, плаксуха’ (кобр., Нар. лекс.). Да ру́мза ’тс’ якое Фасмер (3, 533) лічыць гукапераймальным.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мазю́ка ’плаксун’, ’капрызніца, песта’ (слонім., Жыв. сл.) — да ма́заць (гл.). Аб суфіксе ‑юка гл. Сцяцко, Афікс. наз., 78.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)