Verbum

анлайнавы слоўнік

наканава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наканава́нне, -я, н.

1. гл. наканаваць.

2. Тое, што і наканаванасць; лёс.

Верыць у н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наканава́нне ср., разг. предопределе́ние, судьба́ ж., урок м., предначерта́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наканава́нне, ‑я, н.

Разм.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. наканаваць.

2. Тое, што і наканаванасць; лёс. Верыць у наканаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наканаванне

т. 11, с. 130

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

наканава́нне н. Los n -es; Schícksal n -s, -; Prädestinatión f -, -en; Vórbestimmung f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

наканава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны; зак., каго-што каму (разм.).

Наперад, загадзя вызначыць, абумовіць што-н.

|| незак. накано́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. наканава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фа́тум, ‑у, м.

Кніжн. Няўхільны, немінучы лёс; наканаванне лёсу.

[Лац. fatum.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фа́тум

(лац. fatum)

няўхільны, немінучы лёс, наканаванне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Fátum

n -s, -ta фа́тум, лёс, наканава́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)