ма́ршал, -а, мн. -ы, -аў, м.

Воінскае званне, вышэйшае за генеральскае, якое прысвойваецца за выдатныя заслугі ў кіраўніцтве войскамі, а таксама асоба, якая мае такое званне.

М. бранятанкавых войск.

Галоўны м. авіяцыі.

|| прым. ма́ршальскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ма́ршал

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ма́ршал ма́ршалы
Р. ма́ршала ма́ршалаў
Д. ма́ршалу ма́ршалам
В. ма́ршала ма́ршалаў
Т. ма́ршалам ма́ршаламі
М. ма́ршале ма́ршалах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ма́ршал м. ма́ршал

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ма́ршал ма́ршал, -ла м.;

Ма́ршал Сове́тского Сою́за Ма́ршал Саве́цкага Саю́за;

Гла́вный ма́ршал авиа́ции Гало́ўны ма́ршал авія́цыі;

ма́ршал артилле́рии ма́ршал артыле́рыі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ма́ршал, ‑а, м.

1. Воінскае званне, якое асабіста прысвойваецца Прэзідыумам Вярхоўнага Савета СССР выдатным асобам вышэйшага каманднага саставу. Маршал Савецкага Саюза. // Асоба, якая мае такое званне.

2. Вышэйшы ваенны чын або воінскае званне ў арміях некаторых дзяржаў. // Асоба, якая мае такі чын, такое званне.

[Фр. maréchal.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маршал

т. 10, с. 152

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ма́ршал м вайск Márschall m -s, Márschälle

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ма́ршал

(рус. маршал < фр. maréchal, ад ст.-в.-ням. marahscalc = канюшы)

воінскае званне, вышэйшае за генеральскае.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ма́ршал ’воінскае званне вышэйшага каманднага саставу’, ’губернскі прадвадзіцель дваранства’ (ТСБМ, Нас.). Запазычана з рус. мовы, у якой маршал з с.-в.-ням. marschalc ’стайнік’ (Фасмер, 2, 576; Крукоўскі, Уплыў, 82).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ві́цэ-ма́ршал

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ві́цэ-ма́ршал ві́цэ-ма́ршалы
Р. ві́цэ-ма́ршала ві́цэ-ма́ршалаў
Д. ві́цэ-ма́ршалу ві́цэ-ма́ршалам
В. ві́цэ-ма́ршала ві́цэ-ма́ршалаў
Т. ві́цэ-ма́ршалам ві́цэ-ма́ршаламі
М. ві́цэ-ма́ршале ві́цэ-ма́ршалах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)