усё гэ́та ро́зныя звёны аднаго́ ланцуга́ — всё это ра́зные зве́нья одной це́пи
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
звяно́, ‑а́; мн. звёны (зліч.2,3,4 звяны́), звёнаў; н.
1. Адна асобная састаўная частка ланцуга; кольца. Змацаваць звёны папкай. □ Схапіўшы дужку кляшчамі, трэба было маланкава прасунуць яе ў папярэдняе звяно і прыстукнуць молатам так, каб канцы сышліся і заварыліся.Корбан.//перан. Састаўная частка чаго‑н. цэлага. У рамане «Зямля» — важным звяне ў творчай біяграфіі Чорнага — героем з’яўляецца сялянская маса.Адамовіч.
2. Аднатыпная састаўная частка якога‑н. цэлага. Звяно трубаправода.
3. Найменшая арганізацыйная адзінка ў якім‑н. аб’яднанні. Піянерскае звяно. Ільнаводчае звяно. □ І на захад звяно за звяном пралятаюць знішчальнікі нашы.Танк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
звяно́н
1. (частка цэлага) Glied n -(e)s, -er; Kéttenglied n; Bestándteil m -(e)s, -e;
2. (група) Grúppe f -, -n, Únterabteilung f -, -en
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Звяно́ ’састаўная частка’. Рус.звено́ ’тс’, н.-луж.zwěno//zẃeno ’вобад (кола)’, в.-луж.zwjeno ’тс’, палаб.zvenü ’тс’, балг.звено (< рус.) ’частка ланцуга’, ’група супрацоўнікаў’. Ст.-рус.звено ’частка’ (XVI ст.). Параўн. звенякі́, званке́ ’частка кола’ (Сл. паўн.-зах.). Паводле Даля (1, 672), суадносіцца з звінець (гл.), гэта развіў Аткупшчыкоў (ЭИРЯ, 5, 81–83), які прапануе zven‑n‑ja ’назва звякаючых прыкрас’ (чаму лепш можна суадносіць не з звінець, а з звяк(аць)?). Іншыя этымалогіі малаверагодныя. Шанскі, 2, З, 77–38; Фасмер, 2, 86–87. Гл. звякаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
су́вязны, -ая, -ае.
Які звязвае, аб’ядноўвае што-н.
Сувязнае звяно.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пасяро́дкавы посре́дствующий;
~вае звяно́ — посре́дствующее звено́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)