заручы́ць, -учу́, -у́чыш, -у́чыць; -у́чаны; зак., каго.

Справіць абрад заручын.

Павіншаваць заручаных (наз.).

|| незак. заруча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| прым. заруча́льны, -ая, -ае.

З. пярсцёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заручы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. заручу́ зару́чым
2-я ас. зару́чыш зару́чыце
3-я ас. зару́чыць зару́чаць
Прошлы час
м. заручы́ў заручы́лі
ж. заручы́ла
н. заручы́ла
Загадны лад
2-я ас. заручы́ заручы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час заручы́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заручы́ць сов. обручи́ть; помо́лвить, сговори́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заручы́ць, ‑ручу, ‑ручыш, ‑ручыць; зак., каго.

Справіць абрад заручын. І калі прыйшлі сваты, малазнаёмыя людзі, бацька без ведама Пасты выпіў гарэлку, заручыў яе. Каваль. [Адэля] мне сказала, што бацькі на фэсце заручылі яе з Адасём, доўга таргаваліся пра пасаг. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

помо́лвить сов., уст. заручы́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обручи́ть сов., церк. заручы́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заруча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да заручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зару́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад заручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Зару́ка ’гарантыя’. Рус. прастамоўн. зару́ка ’падтрымка’, укр. зару́ка ’гарантыя, падтрымка’, польск. zaręka, в.-луж. zaruka, чэш., славац. záruka ’тс’, славен. zarǭka, zaroka ’заручаны’, серб.-харв. за̑руке ’заручаны’. Параўн. ст.-рус. заручити ’заверыць асабістым подпісам’ (XVII ст.), ст.-бел. заручити ’заручыць’ (Скарына). Бязафіксны прасл. назоўнік ад zarǫčiti (< rǫčiti < zǫk‑i‑ti, гл. рука) ’тое, за што (у чым) даюць руку’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

zaręczyć

зак.

1. co паручыцца за што; гарантаваць што;

2. заверыць, поклясцца;

3. заручыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)