Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
завіру́ха, ‑і, ДМ ‑русе, ж.
1. Моцны вецер розных напрамкаў з сухім снегам; мяцеліца, завея. А завіруха гудзела, памятала гурбы, прыкрывала снегам чорныя галавешкі пажарышча.Лынькоў.Лютавала ранняя суровая зіма: трашчалі марозы, вылі снежныя завірухі.Шамякін.
2.перан.Разм. Неспакой, сумятня, бязладзіца. Ваенная завіруха падхапіла і Ганну, закінула яе ў далёкі ўральскі горад.Марціновіч.Звінелі кілішкі. Пры ўсёй гэтай завірусе пан Чарнецкі аднак не выпускаў з віду сваю дачку.Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
завіру́хаж.гл. завея
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Завіру́ха ’мяцеліца’. Рус.дыял.завиру́ха, завирю́ха, заверю́ха, завертю́ха, укр.завірюха ’тс’, польск.zawierucha ’моцны вецер’. Улічваючы паўсюднае пашырэнне ў рус. гаворках, гэта ці польск. і ўсх.-слав. агульнае слова, ці слова, што распаўсюдзілася ў польск. з усх.-слав. «крэсаў». Утворана з суф. ‑у́ха, відаць, ад дзеяслоўнай асновы (Сцяцко, Афікс. наз., 72), але не зусім ясна якой. Рус.варонеж.завертюха, відаць, ад завертеть, але патрэбы ў выпадзенні ‑т‑ (> ‑ц‑) у іншых выпадках няма; адпаведнага ж значэння ў дзеяслова завирать у рус. дыялектах і самога дзеяслова ў бел. не зафіксавана (апрача, магчыма, завира́тьарханг. ’згортваць, закручваць’, варонеж. ’аплятаць лапці вяроўкай’).