дысана́нс

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дысана́нс дысана́нсы
Р. дысана́нсу дысана́нсаў
Д. дысана́нсу дысана́нсам
В. дысана́нс дысана́нсы
Т. дысана́нсам дысана́нсамі
М. дысана́нсе дысана́нсах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дысана́нс, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Негарманічнае спалучэнне музычных гукаў; проціл. кансананс.

2. перан. Тое, што ўносіць разлад у што-н., рэзка пярэчыць чаму-н.

Яго думка прагучала дысанансам на сходзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дысана́нс, -су м., муз., перен. диссона́нс

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дысананс

т. 6, с. 291

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дысана́нс, ‑у, м.

1. Негарманічнае спалучэнне музычных гукаў, парушэнне сугучнасці; проціл. кансананс.

2. перан. Разлад, няўзгодненасць з чым‑н., супярэчнасць чаму‑н. І толькі адзін дэлегат выступіў з прапановай, якая прагучэла дысанансам у агульнай дыскусіі. Лынькоў. Першы стрэл прагучаў дысанансам да.. спакойнай ранішняй цішыні. Дамашэвіч.

[Фр. dissonance.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дысананс (у вершаскладанні) 4/329

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Дысананс (у музыцы) 1/218; 4/329; 5/124, 383

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дысана́нс муз. Dissonánz f -, -en; Míssklang m -(e)s, -klänge; Mísston m -(e)s, -töne;

2. перан. Únstimmigkeit f -, Níchtübereinstimmung f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дысана́нс

(фр. dissonance, ад лац. dissonans = які па-рознаму гучыць)

1) муз. адначасовае спалучэнне тонаў рэзкага, няўзгодненага гучання (проціл. кансананс 1);

2) перан. адсутнасць у чым-н. гармоніі, разлад, няўзгодненасць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дысана́нс

(фр. dossonance, ад лац. dissonans = які па-рознаму гучыць)

1) муз. спалучэнне тонаў рэзкага, няўзгодненага гучання (проціл. кансананс);

2) перан. адсутнасць у чым-н. гармоніі, разлад, няўзгодненасць (напр. д. у працы).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)