ва́ртасны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ва́ртасны ва́ртасная ва́ртаснае ва́ртасныя
Р. ва́ртаснага ва́ртаснай
ва́ртаснае		 ва́ртаснага ва́ртасных
Д. ва́ртаснаму ва́ртаснай ва́ртаснаму ва́ртасным
В. ва́ртасны (неадуш.)
ва́ртаснага (адуш.)		 ва́ртасную ва́ртаснае ва́ртасныя (неадуш.)
ва́ртасных (адуш.)
Т. ва́ртасным ва́ртаснай
ва́ртаснаю		 ва́ртасным ва́ртаснымі
М. ва́ртасным ва́ртаснай ва́ртасным ва́ртасных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ва́ртасны эк. сто́имостный;

~ныя адно́сіны — сто́имостные отноше́ния

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ва́ртасны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Звязаны з вартасцю, грашовы. Вартасныя адносіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ва́ртасны эк wértmäßig; Wert-;

у ва́ртасным выражэ́нні wértmäßig, im Wértausdruck

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ва́ртасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. Каштоўнасць, цана грашовага знака.

Аблігацыя вартасцю ў дзесяць рублёў.

2. Кошт чаго-н. у грашовых адзінках.

Вызначыць в. рэчы.

3. Колькасць грамадска неабходнай працы, затрачанай на вытворчасць тавару і ўвасобленай у гэтым тавары (спец.).

Прыбавачная в.

Спажывецкая в.

Менавая в.

Закон вартасці.

|| прым. ва́ртасны, -ая, -ае (да 3 знач.; спец.).

Вартасныя паказчыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сто́имостный эк. ва́ртасны;

сто́имостные отноше́ния ва́ртасныя адно́сіны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

valuable

[ˈvæljəbəl]

adj.

ва́ртасны; кашто́ўны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wértbeständig

a эк. кашто́ўны, ва́ртасны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

near to one’s heart

блі́зкі сэ́рцу, ве́льмі ва́ртасны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Пла́тна, пла́тно ’з плацяжу’, ’шчодра, багата’ (Нас.), ’выгадна’ (ТС; гродз., Сл. ПЗБ), пла́тны ’верны ў плацяжы, плацежны, шчодры’ (Нас.). З польск. płatno (з XV ст.) ’варта, выгадна, аплочваецца’ < płatny ’цэнны, дарагі, карысны, вартасны’, ст.-чэш. platný, якія з прасл. *plat‑ьnъ < *platiti ’плаціць’ (Банькоўскі, 2, 620). Варш. сл. (4) выводзіць значэнне польск. płatno з ням. giltig ’варта, каштуе, мае цану’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)