аста́ткавы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. аста́ткавы аста́ткавая аста́ткавае аста́ткавыя
Р. аста́ткавага аста́ткавай
аста́ткавае		 аста́ткавага аста́ткавых
Д. аста́ткаваму аста́ткавай аста́ткаваму аста́ткавым
В. аста́ткавы (неадуш.)
аста́ткавага (адуш.)		 аста́ткавую аста́ткавае аста́ткавыя (неадуш.)
аста́ткавых (адуш.)
Т. аста́ткавым аста́ткавай
аста́ткаваю		 аста́ткавым аста́ткавымі
М. аста́ткавым аста́ткавай аста́ткавым аста́ткавых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аста́ткавы в разн. знач. оста́точный;

~вая дэфарма́цыя цел — физ. оста́точная деформа́ция тел

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аста́ткавы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і рэшткавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аста́ткавы réstlich, Rest-

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

аста́так, -тку, мн. -ткі, -ткаў, м.

1. Частка чаго-н., якая засталася нявыкарыстаная; рэшта.

А. матэрыі.

Астаткі абеду.

2. мн. Тое, што яшчэ збераглося, уцалела.

Расло некалькі бяроз — астаткі даўнейшых прысад.

3. мн. Адходы якога-н. вытворчага працэсу.

Нафтавыя астаткі.

4. Апошняя частка, астача чаго-н.

А. адпачынку.

А. жыцця.

◊

Да (без) астатку — поўнасцю, цалкам.

|| прым. аста́ткавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

оста́точный рэ́шткавы, аста́ткавы;

оста́точная деформа́ция тел физ. аста́ткавая дэфарма́цыя цел;

оста́точный при́нцип распределе́ния рэ́шткавы (аста́ткавы) пры́нцып размеркава́ння.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рудымента́рны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Які з’яўляецца рудыментам, знаходзіцца ў недаразвітым стане; астаткавы.

•••

Рудыментарны орган гл. орган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рудыме́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Недаразвіты, астаткавы орган арганізма, які страціў сваё першапачатковае значэнне ў працэсе эвалюцыйнага развіцця.

2. перан. Астатак, рэшткі якой-н. з’явы (кніжн.).

|| прым. рудымента́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

after-image

[ˈæftər,ɪmɪdʒ]

n. Psych.

аста́ткавы во́браз

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

рудыме́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Недаразвіты, астаткавы орган, які страціў сваё першапачатковае значэнне ў працэсе эвалюцыйнага развіцця.

2. перан. Кніжн. Астатак, рэшткі якой‑н. з’явы.

[Ад лац. rudimentum — зачатак, пачатковая ступень.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)