раздува́ть несов.

1. (разжигать) раздзіма́ць; (ртом) раздзьму́хваць;

2. (наполнять воздухом) раздзіма́ць, надзіма́ць;

3. (об опухоли) безл. напуха́ць, разносі́ць; (о животе) успу́шваць;

4. перен. (преувеличивать) раздува́ць;

5. (развевать) развява́ць; (разгонять) разганя́ць;

ве́тер раздува́л знамёна ве́цер развява́ў сцягі́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

захадзі́цца сов.

1. разг. (устать от ходьбы) заходи́ться;

~дзі́ўся за дзень — заходи́лся за́ день;

2. захлопота́ть, засуети́ться;

гаспады́ня ~дзі́лася каля́ пе́чы — хозя́йка захлопота́ла о́коло пе́чки;

3. разг. (возникнуть) подня́ться;

~дзі́ўся ве́цер — подня́лся ве́тер

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жу́дасна нареч.

1. жу́тко; ужа́сно, ужаса́юще;

ж. вы́е ве́цер — жу́тко (ужа́сно) во́ет ве́тер;

2. перен. чудо́вищно;

1, 2 см. жу́дасны;

3. в знач. безл. сказ. жу́тко; ужа́сно;

ж. нам ста́ла — жу́тко нам ста́ло

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пацішэ́ць сов.

1. (о звуках) стать ти́ше, поути́хнуть;

2. стать ти́ше, споко́йнее; присмире́ть;

дзе́ці ~шэ́лі — де́ти ста́ли ти́ше, споко́йнее (присмире́ли);

3. (стать менее интенсивным) уня́ться;

боль ~шэ́ў — боль уняла́сь;

ве́цер ~шэ́ў — ве́тер уня́лся

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перасці́хнуць сов.

1. (о звуках) умо́лкнуть, ути́хнуть (на время);

2. (о ветре, буре, боли и т.п.) ути́хнуть, уня́ться; (о дожде, снеге и т.п.) переста́ть;

ве́цер ~х — ве́тер ути́х (уня́лся);

дождж ~х — дождь переста́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

расхвалява́ць сов., в разн. знач. разволнова́ть; взволнова́ть; (огорчить — ещё) расстро́ить;

ве́цер ~ва́ў мо́ра — ве́тер разволнова́л мо́ре;

гэ́та пісьмо́ ~ва́ла яго́ — э́то письмо́ разволнова́ло (взволнова́ло) его́;

маўча́нне сы́на ~ва́ла бацько́ў — молча́ние сы́на расстро́ило роди́телей

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сустрэ́чны

1. в разн. знач. встре́чный;

с. ве́цер — встре́чный ве́тер;

с. план — встре́чный план;

с. аго́нь — встре́чный ого́нь;

2. в знач. сущ. встре́чный;

◊ пе́ршы с. — пе́рвый встре́чный;

с. і папярэ́чны — встре́чный и попере́чный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

буй

1. Узгорак, адкрытае, ветранае месца (Лёзн., Нясв., Рэч., Слаўг., Сміл. Шат., Смален. Дабр.).

2. Высокае бойкае месца, плошча, тачок, дзе збіраюцца людзі (Слаўг.).

3. Моцны, халодны вецер (Лёзн., Мсцісл. Юрч., Рэч., Смален. Дабр.).

4. Схіл гары, узгорка, ніжэй якога мясцовасць ужо роўная (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

ве́травы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ветру. Смалісты пах разносіцца такі, Што п’еш яго ў ветравым павеве. Колас. Пад ветравым подыхам Вольха сухая рыпіць і рыпіць. Барадулін.

ветравы́, ‑а́я, ‑о́е.

1. Прызначаны для аховы ад ветру. Ветравы шчыток. Ветравое шкло.

2. Такі, у якім вецер з’яўляецца рухаючай сілай. Ветравы рухавік.

3. Тое, што і ветравы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адмя́кнуць, ‑не; пр. адмяк, ‑ла; зак.

Зрабіцца мякчэйшым ад вільгаці; адсырэць, размякнуць. Гразь на штанах, мусіць, яшчэ з Карчаватак. Падсохла на сонцы за дзень, пасля зноў адмякла ў рацэ, калі цягалі калёсы. Пташнікаў. // Аслабнуць, адваліцца (пра мароз, холад). Удзень было сонечна, марозна і ціха, а перад захадам сонца неба пачало хмурыцца, адмяк мароз і з усходу павеяў вецер. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)