зада́ць
1. áufgeben* vt;
зада́ць уро́к éine Aufgabe stéllen [áufgeben*];
2. (корму) (vór)schütten vt;
3. разм (адлупцаваць) verprügeln vt, verdréschen* vt;
зада́ць пыта́нне éine Fráge stéllen;
зада́ць стра́ху каму-н j-m Angst [éinen Schreck] éinjagen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
überfrágen
vt
1) правяра́ць, апы́тваць (урок)
2)
da bin ich überfrágt — разм. спыта́йце(ся) пра што-н. і́ншае [лягчэ́йшае], я не ў ку́рсе (спра́вы)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
backward(s)2 [ˈbækwəd(z)] adv.
1. наза́д;
He took a step backwards. Ён зрабіў крок назад;
fall backwards па́даць дагары́ (нага́мі);
turn one’s head backwards агляда́цца
2. у адваро́тным напра́мку; за́дам напе́рад;
say the alphabet backwards называ́ць лі́тары алфаві́та ў адваро́тным пара́дку
♦
backward(s) and forward(s) уза́д і ўпе́рад;
He knew his lesson backward and forward. Ён ведаў урок назубок.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
фізіка, ‑і, ДМ ‑зіцы. ж.
1. Навука, якая вывучае будову, агульныя ўласцівасці і законы руху матэрыі. Электронная фізіка. // Спецыяльная дысцыпліна, якая вывучае гэту навуку. Урок фізікі. Кабінет фізікі. // Разм. Падручнік, па якім вывучаецца гэта навука.
2. Будова, агульныя ўласцівасці і законы руху якой‑н. матэрыі; веды пра такую будову, уласцівасці, законы. Фізіка атмасферы. Фізіка крышталяў.
•••
Атамная фізіка — раздзел фізікі, які вывучае будову і стан атамаў.
Фізіка цвёрдага цела — раздзел фізікі, які вывучае фізічныя ўласцівасці і структуру цвёрдых цел, распрацоўвае тэарэтычныя асновы для іх тлумачэння.
Ядзерная фізіка — раздзел сучаснай фізікі, у якім вывучаюцца атамныя ядры, працэсы, што адбываюцца ў ядры, і элементарныя часціцы.
[Грэч. physike.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Суро́кі ’паводле забабонных уяўленняў — няшчасце, хвароба, пашкоджанне, прынесеныя каму-небудзь нядобрым вокам’ (ТСБМ; круп., докш., барыс., Сл. ПЗБ; усх.-маг., ЛА, 3; Растарг.), суро́цы ’тс’ (Нас., Шымк. Собр., Шн. 3, Гарэц., Нік., Оч., Касп., Бяльк., Растарг., ЛА, 3), суро́чыць ’зракнуць’ (Касп., Некр. і Байк., Ласт., Шн. 3, Нас., ТС, ЛА, 3). Рус. смал. суро́к ’урокі’, изуро́к ’тс’. Ад *sǫ і *rokъ (гл. су- і рок); паводле Фасмера (3, 808), першаснае значэнне — ’пашкоджанне, няшчасце, прынесеныя нядобрым словам’, параўн. урок, уроцы (гл.). Хутчэй адваротны дэрыват ад прыставачнага сурочыць, гл. уракаць, уракці. Паводле Карскага (1, 365), формы на ‑цы — глыбокі архаізм з памякчэннем зыходнага заднеязычнага перад другасным і, якія пасля дээтымалагізаваліся пад уплывам назваў хвароб тыпу сухоты, пранцы і пад., гл. Карскі 2-3, 136, 331.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
zadanie
zadani|e
н. задача; заданне; урок;
rozwiązać ~e — рашыць задачу;
wykonać ~e — выканаць задачу;
wywiązać się z ~a — справіцца з задачай;
~e domowe — дамашняе заданне
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
вучы́ць, вучу́, ву́чыш, ву́чыць; ву́чаны; незак.
1. каго чаму і з інф. Перадаваць каму-н. якія-н. веды, навыкі, звычкі. В. англійскай мове. В. сына плаваць. В. гаспадарыць.
2. перан., каго чаму і з інф. Настаўляць чаму-н., пабуджаць да чаго-н. В. паважаць старэйшых. В. дзяцей толькі добраму.
3. з дадан. Абгрунтоўваць, развіваць якую-н. тэорыю, думку, погляд. Тэорыя вучыць, што свядомасць чалавека ёсць прадукт яго грамадскага жыцця.
4. што. Займаючыся, засвойваць, запамінаць. В. урок. В. верш. В. ролю.
5. каго. Караць, біць (разм.). Мала вас вучылі дубцом!
|| зак. вы́вучыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны і навучы́ць, -вучу́, -ву́чыш, -ву́чыць; -ву́чаны; наз. вы́вучка, -і, ДМ -чцы, ж. (паводле 1 знач.) і навуча́нне, -я, н. (паводле 1 знач.). Аддаць на вывучку. Усеагульнае абавязковае навучанне.
|| наз. вучэ́нне, -я, н. (да 1, 4 і 5 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс, часткова)
Áufgabe
f -, -n
1) зада́ча, зада́нне, уро́к
2) зда́ча (пісьма, багажу)
3) спыне́нне (справы), добраахво́тная адмо́ва
4) зада́ча, прабле́ма
éine ~ lösen — раша́ць зада́чу
5) шахм. зда́ча па́ртыі
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
fortepian, ~u
м. фартэпіяна; раяль;
rozklekotany (rozstrojony) fortepian — разладжаны раяль;
lekcja ~u — урок фартэпіяннай ігры;
utwory na fortepian — творы для фартэпіяна; фартэпіянныя творы;
wirtuoz ~u — піяніст-віртуоз
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
вучоны, ‑ая, ‑ае.
1. Які набыў спецыяльную падрыхтоўку ў галіне якіх‑н. ведаў. Вучоны садавод. // Разм. Пісьменны, адукаваны. Вучоны чалавек. ▪ [Тата:] — Тут, у школе, народ вучоны, займаецца сур’ёзнай справай. Брыль. // Разм. Дрэсіраваны (пра жывёл). Вучоны мядзведзь. ▪ Вучоны сабака, які быў у следчых людзей, увесь час нюхаў дарогу ад аграбленага банка. Чорны. // Які атрымаў урок, прыдбаў вопыт у чым‑н.
2. у знач. наз. вучоны, ‑ага, м. Кваліфікаваны спецыяліст у якой‑н. галіне навукі; даследчык. Малады вучоны. Выдатны вучоны. ▪ Міхась Рамановіч скончыў і пажадаў вучоным далейшых поспехаў. Паслядовіч.
3. Які мае адносіны да навукі, звязаны з навукай. Вучонае званне. Вучоная ступень. Вучоны савет.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)