Verbum

даручэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. Справа, даручаная каму-н. для выканання.

Грамадскае д.

2. Дакумент, які дае права каму-н. дзейнічаць ад імя асобы, што выдала яго; даверанасць.

Атрымаць зарплату па даручэнні.

ра́ніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены; зак. і незак., каго-што.

1. Нанесці (наносіць) рану каму-н.

Р. руку.

2. перан. Прычыніць (прычыняць) каму-н. душэўны боль, пакуты.

Р. чулае сэрца.

|| наз. ране́нне, -я, н.

уручы́ць, уручу́, уру́чыш, уру́чыць; уру́чаны; зак., што каму.

1. Аддаць у рукі, непасрэдна.

У. дыплом.

2. Даверыць, даручыць (кніжн.).

У. свой лёс каму-н. (перан.).

|| незак. уруча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. уручэ́нне, -я, н.

ната́цыя¹, -і, мн. -і, -цый, ж.

Настаўленне, суровая заўвага.

Прачытаць натацыю каму-н.

загрэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е; зак., каму (разм.).

Моцна ўдарыць, агрэць.

З. па шыі.

адпо́р, -у, м.

Адбіццё нападу або процідзеянне каму-, чаму-н.

Даць а. ворагу.

аддзя́чыць, -чу, -чыш, -чыць; зак., каму.

Тое, што і аддзякаваць.

А. за паслугу.

кры́ўдзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; незак., каго (што).

Рабіць крыўду каму-н.

К. таварыша.

панака́зваць, -аю, -аеш, -ае; зак., каму і без дап.

Наказаць, паведаміць усім, многім.

халэ́мус, нескл., м., у знач. вык., каму-чаму (разм., жарт.).

Гібель, канец, смерць.