узбу́чыць

‘даць каму-небудзь узбучку’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. узбу́чу узбу́чым
2-я ас. узбу́чыш узбу́чыце
3-я ас. узбу́чыць узбу́чаць
Прошлы час
м. узбу́чыў узбу́чылі
ж. узбу́чыла
н. узбу́чыла
Загадны лад
2-я ас. узбу́ч узбу́чце
Дзеепрыслоўе
прош. час узбу́чыўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)