рассы́пісты, ‑ая, ‑ае.
1. Які лёгка рассыпаецца на крупінкі, крошкі.
2.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рассы́пісты, ‑ая, ‑ае.
1. Які лёгка рассыпаецца на крупінкі, крошкі.
2.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
слізгану́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце;
1.
2. Хутка, непрыкметна прайсці, прабегчы; хутка схавацца дзе‑н., шмыгнуць куды‑н.
3. Ссунуцца з чаго‑н., спаўзці, з’ехаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фрагме́нт, ‑а,
Асобная частка, урывак якога‑н. кампазіцыйнага цэлага (звычайна пра творы мастацтва).
[Ад лац. fragmentum — абломак, кавалак.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ша́фа, ‑ы,
1. Прадмет мэблі ў выглядзе высокай стаячай скрынкі з дзверцамі, які служыць для захоўвання чаго‑н.
2. Прыстасаванне ў выглядзе скрынкі са створкай або дзверцамі, якое служыць для якіх‑н. мэт (сушкі, выпечкі і пад.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пра́сла 1, пра́сло, пра́смо, пра́сно ’частка агароджы-паркана паміж двума слупамі’ (
Пра́сла 2 ’агульная назва любой агародніны’ (
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
наво́з
1. Вялікі ўчастак поля, на якім размешчана
2. Прыстань (
3. Участак угноенай зямлі побач з вёскай (
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
суто́кі
1. Месца злучэння рэк, ручаёў (
2. Месца, дзе сыходзіцца
3.
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
кла́дка, ‑і,
1.
2. Частка якой‑н. пабудовы, зложанай з цэглы, каменю.
3. Дошка, палена або
4. Невялікі драўляны памост на рэчцы, возеры і пад. для чэрпання вады і паласкання бялізны.
5. Адкладванне яец (у насякомых).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мітусі́цца, ‑тушуся, ‑тусішся, ‑тусіцца;
1. Хутка і бесперастанку перамяшчацца ў розных напрамках.
2. Увіхацца, мітусліва рабіць што‑н.
3. Мільгацець перад вачамі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
панава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе;
1. Мець уладу над кім‑, чым‑н., уладарыць.
2. Мець пераважнае распаўсюджанне; пераважаць.
3. Узвышацца над чым‑н. (пра горы, будынкі і пад.).
4. Быць галоўным у чым‑н., дзе‑н.; першынстваваць.
5.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)