Vórteil

m -(e)s, -e

1) кары́сць, вы́гада; прыбы́так

von ~е — вы́гадны

~ aus [von] etw. D) zíehen* — атры́мліваць кары́сць [вы́гаду] з чаго́-н.

éinen ~ aus etw. (D) schlágen* [heráusholen] — атры́мліваць [здабыва́ць] вы́гаду [кары́сць] з чаго́-н., вы́гадаць на чым-н.

auf séinen ~ séhen* [bedácht sein] — клапаці́цца аб ула́сным даста́тку [дабрабы́це]

sich auf séinen ~ verstéhen* — уме́ць атрыма́ць вы́гаду з усяго́

im ~ sein — быць у вы́йгрышы

j-m zum ~ geréichen — пайсці́ на кары́сць каму́-н.

2) перава́га

éinen ~ bíeten* — дава́ць перава́гу, дарава́ць прывіле́ю

die Vórund Náchteile — перава́гі і недахо́пы

◊ kein ~ óhne Náchteil — няма́ лі́ха без дабра́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Казачо́к 1 ’народны танец з паступова нарастаючым тэмпам, а таксама музыка для гэтага танца’ (БРС, ТСБМ, Бяльк.; віц., КЭС; Мат. Гом., Сержп. Грам., Шат.). Калі слова — не беларускі наватвор ад казак у гэтым жа значэнні, то, паводле лінгвагеаграфічных даных, можна меркаваць аб уплыве рус. гаворак, аднак аб геаграфіі рус. слова нельга сказаць нічога пэўнага. Даль (2, 177) адзначае: «казачок… известный вид пляски, перенятой у казаков». Аб этымалогіі гл. казак 2.

Казачо́к 2 ’васьмушка, 1/8 куб. сажня дроў, прыблізна адзін воз’ (Бяльк., Шат.), ’мера каля 2 вазоў’ (Жд. 2) ’мера дроў, 1/16 кубічнага сажня’. Можна меркаваць аб сувязі з каза 1 (утваральнай аснове каз‑), параўн. бел. гом. казёл ’мера дроў, 2,5 м³, рус. арханг. козлец ’маленькі воз сена’. Аб тэрміналагічных утварэннях ад такой асновы гл. казак, казакі. Што датычыцца матывацыі ўтварэння, ёсць тэрміны-дэрываты ад каза, казёл, якія абазначаюць спецыяльную (напрыклад, для аховы ад дажджу) укладку снапоў у полі, рус. складывать в козлы ’складваць адзін кусок торфа на другі сценкай’ (м.-арханг., арл.) і ’складваць цагліны, укладваючы адны плазам, а другія стаўма так, каб паміж імі заставаліся прамежкі для доступу паветра’ (маск.). Матывацыя такая ж, што і тэрмінаў, якія абазначаюць перакладзіны, Т‑падобныя прыстасаванні і сувязь з лексемамі каза, казёл відавочныя. Можна дапусціць, што спецыяльная (для прасушкі) укладка дроў у лесе была аднаго канкрэтнага памеру, што пры ўмове наймення такой укладкі дэрыватам ад каза 1 магло прывесці да ўтварэння назвы меры. Зразумелым становіцца і дробнае (ад сажня) значэнне меры. Рус. арханг. козлец ’маленькі воз сена’ можна разумець як аргумент на карысць гэтай жа этымалогіі (< козлец ’укладка снапоў’). Падобны тэрмін мог паходзіць непасрэдна ад козлец (< козел) дзякуючы сваім зааморфным прыкметам (форма палазоў і інш.). Паколькі такога роду ўтварэнні (гл. тэрміны ад каза 1 ў бел.) вядомыя, параўн. рус. дыял. казак ’рагуліна, ручка ў сахі, якой араты трымае саху’, можна меркаваць і аб спецыфічнай назве воза, як спецыяльнага, каб вазіць дровы, так і маленькага (які мог атрымаць такое найменне не толькі па яўна зааморфных адзнаках, але і ў кантэксце параўнання з вялікім возам), у тым ліку і ручных санак (саматужак). Што датычыцца апошняй рэаліі, то магчымая сувязь назвы каза, якая адзначана для маленькіх санак, з каза 1 магла быць вельмі ўскоснай. Бел. казачок ’мера каля двух вазоў’ можна разглядаць як развіццё значэння слова паводле другой версіі або як аргумент на карысць першай: тады казачок ’укладка дроў, якая размяшчаецца на адным (двух) возе’. Статус бел. слова не зусім ясны — рус. паралелі дазваляюць меркаваць, што намінацыі такога тыпу былі вядомы больш шырока на ўсх.-слав. тэрыторыі. Магчыма, гэта выклікана спецыяльным характарам слова і наступнай яго экспансіяй, аднак аб цэнтры (у сэнсе зыходнага пункта) інавацыі меркаваць як у гэтым, так і ў іншых выпадках такога тыпу вельмі цяжка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лу́чыць ’трапіць, пацэліць’ (ТСБМ, Шат.; КЭС, лаг.; Сл. ПЗБ), ’трапіцца, надарыцца’ (дзярж., Нар. сл.), ’натрапіць, сустрэць’ (ТС; КЭС, лаг.). Укр. лу́чити ’цэліць, прыцэльвацца’, рус. дан., сіб. лучи́ть ’здарацца, дапускаць’, лука́ть ’кідаць што-небудзь’, ’кідаць каменне з прашчы’, уладз., сарат. ’трапляць у цэль’; у выразе: коли бог лучит ’як бог дасць’, ст.-рус. лучити ’дасягаць чаго-небудзь’, ’знаходзіць, сустракаць’, ’даць’; лучитися ’здарацца, адбывацца’, ’прыйсціся’, ст.-польск. łuczyć ’лучыць’, н.-луж. (nad)łucyś se ’здарацца’, чэш. lučiti ’кінуць’, славац. lúčiť ’тс’; славен. lučíti ’кідаць у цэль’, серб.-харв. lúčiti ’знаходзіць, атрымліваць; сустракаць што-небудзь’, макед. лучи ’кідае’, балг. луча ’намерваюся, цэлю, дапускаю, трапляю ў цэль’, ст.-слав. лоучити ’здарацца’. Прасл. lučiti ’цэліць, кідаць у цэль, трапіць’ > ’дасягаць, атрымліваць, сустракаць’ (Слаўскі, 5, 283–285). Да і.-е. *leuk‑ ’глядзець’ (як і *leuk‑ ’свяціць, блішчэць’). І.‑е. адпаведнікі: літ. láukti, lū́čioti ’чакаць’, suláukti ’дачакацца, атрымаць’, ст.-прус. laukīt ’шукаць’, лат. lũkât ’глядзець, спрабаваць’, nùolũkât ’азірацца, назіраць’, nùo‑lũks ’цэль’, ст.-інд. lókate ’назірае’, lokáyati ’бачыць, аглядае’, lōcanam ’вока’, кімр. go‑lwg ’твар’, llygad ’вока’ (< *lukato‑), ст.-грэч. λεύσσω ’бачу, прымячаю’. Асноўнае значэнне і.-е. *leuk‑ было ’глядзець’, якое ў славян змянілася ў ’глядзець вакол сябе’ > ’знаходзіць, дасягаць’, у балтаў — ’глядзець вакол сябе’ > ’чакаць’, ’шукаць’ (Скок, 2, 324–325; Фасмер, 2, 538; Бязлай, 2, 155; БЕР, 3, 529–530; Шустар-Шэўц, 11, 784).

Лучы́ць 1 ’яднаць, злучаць’ (ТСБМ), лу́чыць ’сябраваць’ (смарг., Сцяшк. Сл.), лучы́цца ’злучацца, далучацца, прыставаць да кампаніі’ (ТСБМ; КЭС, лаг.), ’сватацца’ (віл., Сл. ПЗБ). Укр. лу́чи́ти, лучи́тися ’тс’, ст.-рус. лучиты ’аддзяляць, расшчапляць’, лучитися ’аддзяляцца; уцякаць, аддаляцца’; польск. łączyć ’злучаць, яднаць, кантактаваць’, ’злучацца ў пары’, каш. ląčëc ’тс’, ’сутыкацца’, łǫčënë ’заручыны’, з XV ст. з’яўляецца значэнне ’аддзяляць, раздзяляць’, сілез. ’развівацца, заставацца’; н.-луж. łucyś ’з’яднаць, звязваць’, łycyś se ’здарацца’, чэш. loučiti ’дзяліць, разлучаць’, loučiti se ’пакідаць’, славац. lúčiť ’аддзяляць’; славен. lǫčiti (se) ’тс’, ’адрознівацца’, ’раздвойвацца (аб дарозе)’, серб.-харв. лу́чити се ’аддзяляць, адлучаць (цяля)’, ’зганяць у адно месца, напр., свіней’; макед. лачам ’аддзяляю’, ’адлучаю дзіцё ад грудзей’, ’аддзяляць ад асадку’, балг. лъча́ ’тс’, лъча се ’аддзяляцца, быць збоку, пазбягаць людзей’, ст.-слав. лѫчити ’аддзяляць, раз’ядноўваць’. Прасл. lǫčiti ’гнуць, згінаць’ — гэта значэнне часткова захавалася ў чэш. lúčiti se ’згінацца, хіліцца’, славен. lǫ́čiti ’гнуцца’, а пасля ў слав. гаворках адбылося развіццё значэння ў двух процілеглых кірунках: ’аддзяляць, раздзяляць’ ⟷ ’злучаць’ (Слаўскі, 5, 77–79). Уплывалі на гэта і прэфіксы дзеяслова. З’яўляецца першасным ітэратывам да прасл. lękti ’гнуць, выгінаць, скрыўляць’. Адпавядаюць лексеме лучыць літ. lankýti ’наведваць’, ’згінаць, схіляць’, lánkioti ’абыходзіць’, lankúoti ’гнуць, рабіць гнуткім’, лат. lùocît ’нахіляць, накіроўваць’ (Фасмер, 2, 537–538; Шустар-Шэўц, 11, 784; БЕР, 3, 565–566 з л-рай).

Лучы́ць 2 ’калоць рыбу ноччу васцямі пры святле пучка лучыны’ (полац., З нар. сл.). Да луч 3 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bezíehen

*

1.

vt

1) абця́гваць, пакрыва́ць; аббіва́ць (мэблю)

Bétten neu ~ — мяня́ць пасце́льную бялі́зну

2) пераязджа́ць (на новую кватэру); займа́ць (кватэру)

3) займа́ць (пасаду, пазіцыі i г.д.)

die Wáche ~ — заступа́ць у караву́л

4) выпі́сваць, зака́зваць (газету, тавар)

zu ~ durch j-n — мо́жна атрыма́ць у каго́-н.

5) атры́мліваць (даходы)

6) (auf A) адно́сіць (да каго-н., чаго-н., на чый-н. рахунак)

auf sich (A) ~ — прыма́ць на свой раху́нак

2.

(sich)

(auf A)

1) спасыла́цца (на каго-н., што-н.)

2) (auf A) адно́сіцца (да каго-н., чаго-н.), даты́чыцца (каго-н., чаго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

вярну́ць ​1, вярну, вернеш, верне; зак., каго-што.

1. Аддаць узятае. Вярнуць пазычанае. Вярнуць доўг. □ Вярнула смелая Марылька гаспадару каня і ўсё дабро. Якімовіч.

2. Атрымаць назад што‑н. затрачанае, зрасходаванае. Не то што ўраджай сабраць, нават насення людзі вярнуць не змаглі... Грамовіч.

3. Прымусіць або ўгаварыць вярнуцца назад. [Людзі], тулячыся да хвоі, баяліся паварушыцца — усё ім здавалася, што іх хтосьці бачыць і верне іх зараз назад. Чорны. Далей аўтобуснага прыпынку Зіна не дазволіла сябе праводзіць, нават Сямёна вярнула. Шыцік. // перан. Выклікаць, узнавіць у каго‑н. ранейшае (пра думкі, настрой). Гэтыя словы адразу вярнулі Язэпа да рэальнасці. Шахавец. Гудок вярнуў Міхала да ранейшых думак. Карпаў.

•••

Вярнуць да жыцця — аднавіць жыццёвыя сілы, энергію, функцыі каго‑, чаго‑н.; вылечыць.

вярну́ць ​2, вярну, вернеш, верне; незак., што.

1. Мяняць напрамак руху, паварочваць. Суровыя і маўклівыя перавозчыкі са стрэльбамі і гранатамі.. плывуць некаторы час удоўж берага.., а потым вернуць упоперак Прыпяці і шчасліва прыстаюць на яе другі бераг. Колас. Сонца вярнула з поўдня, пякло, паліла твар. Пташнікаў.

2. Нахіляць, валіць на бок, пераварочваць. Вярнуць воз. □ — На бок вярніце, дном угору! Палечым зараз, наш ты хворы! — Да чоўна дзядзька так звярнуўся. Колас.

3. перан. Разм. Схіляць да чаго‑н., даваць пэўны напрамак думкам, размовам і пад. Не туды, брат, вернеш! □ [Варывончык:] — Ты [Аксіння] занадта ўжо стала вярнуць усюды на сваё. Кулакоўскі.

4. перан. Разм. Перакладаць віну на другога. Жывёлаводы вярнулі на брыгадзіраў, брыгадзіры абвінавачвалі жывёлаводаў. Дуброўскі. [Бабуля:] — Мачыха сама мёд крадзе, а верне ўсё на падчаранят. Брыль.

5. Разм. Варочаць што‑н. цяжкае, грувасткае; выконваць цяжкую работу. Ззаду [трактара] падскоквалі плугі, скраблі дарогу і вярнулі дзёран. Пташнікаў.

6. Рухацца, падаць, узнімацца суцэльнай плынню. На маленькім століку стаіць самавар і скавыча на ўсе галасы.. аж пара з яго верне. Колас.

•••

Вярнуць нос — адносіцца да каго‑, чаго‑н. з пагардай; грэбаваць кім‑, чым‑н.

Горы вярнуць на каго — няславіць, гаварыць пра каго‑н. дрэннае.

З душы верне — пра што‑н. вельмі непрыемнае, агіднае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адзна́ка, ‑і, ДМ ‑знацы, ж.

1. Метка, знак, пастаўлены з мэтай абазначыць што‑н., паказаць на што‑н. Адзнака на дрэве. Адзнака на карце. // Запіс, штамп і пад., якія сведчаць што‑н. — Адзінае, што я магу зрабіць, — сказаў .. [дзяжурны па станцыі], разглядаючы паперкі, — гэта адзнаку аб прычынах затрымання грузу. Самуйлёнак. [Паліцай:] — Бачыце, бачыце, пан афіцэр, тут [у кнізе запісу хворых] ёсць свежыя адзнакі аб выпісцы. Лынькоў. // Прадмет, які служыць умоўным абазначэннем чаго‑н. Тры стужкі — адзнакі аб раненнях, ордэны і медалі на гімнасцёрцы самі сабой сведчылі аб яго шляху ў гады вайны. Хадкевіч. // Знак, які астаўся пасля чаго‑н. на якой‑н. паверхні; след. Абапал дарог усюды віднеліся адзнакі нядаўніх баёў — чорныя варонкі, скарэжаныя машыны. Мележ. Дзе была запляснелая сінь, Там няма і адзнакі балота. Глебка.

2. Знак, прыкмета, акалічнасць, паводле якіх можна пазнаць, вызначыць што‑н. Адзнакі хваробы. □ І вось яно выхадзілася, выстаялася гэтае новае жыццё, набыло такія адзнакі, па якіх відаць было, што стаяць яму назаўсёды. Лынькоў. Прывычка гаварыць сам з сабой у некаторых ёсць адзнака блізкай ці сапраўднай старасці. Чорны. // Прыкмета, акалічнасць, якая прадвяшчае, прадказвае што‑н. Гадавалі вока дружныя ўсходы яравых; па ўсіх адзнаках, ураджай павінен быць добры. Гурскі.

3. Асаблівасць, рыса, якімі асоба, прадмет і пад. адрозніваюцца ад іншых асоб, прадметаў і пад. — Пад языком у.. [сакаляняці] знаходзіцца зубец — характэрная адзнака ўсіх сокалаў, — гаворыць Лёня. В. Вольскі. Разам з тым.. [Крапіва] дбайна збярог і традыцыйныя ўласцівасці, традыцыйныя адзнакі баечнага жанру. Казека.

4. Агульнапрынятае абазначэнне ступені ведаў і паводзін навучэнцаў. Жарынку не зацікавіў па-сапраўднаму ні адзін прадмет, ёй было ўсё роўна, што вучыць, абы атрымаць добрую адзнаку. Шыцік. Гартаючы сшыткі, Святлана прыкмеціла, што ў іх было многа добрых і выдатных адзнак. Шахавец.

5. Ганаровы знак, ордэн, медаль і пад. Маці беражна з хусцінкі Зорку з гонарам вымала. — Бацька твой — баец славуты, Гэта бацькава адзнака. Броўка.

•••

Дыплом з адзнакай гл. дыплом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

hand

[hænd]

1.

n.

1) рука́ f. (кісьць)

2) пярэ́дняя ла́па

3)

а) наня́ты рабо́тнік

a factory hand — фабры́чны рабо́тнік

a farm hand — рабо́тнік се́льскае гаспада́ркі

б) мара́к -а́ m., экіпа́ж, кама́нда вадапла́ва

4) бок -у m.

At her left hand stood two men — Зь ле́вага бо́ку ад яе́ стая́лі два мужчы́ны

5) гадзі́ньнікавая стрэ́лка

6) по́чырк -у m.; по́дпіс -у m.

7) во́плескі pl. only.

8) здо́льнасьці pl., уме́льства n.

at first hand — зь пе́ршых рук, беспасрэ́дна ад каго́ (даве́дацца, атрыма́ць)

2.

v.t.

перадава́ць, уруча́ць

3.

adj.

ручны́

•

- at hand

- bind hand and foot

- by hand

- from hand to hand

- from hand to mouth

- give a hand

- hand and glove

- hand down

- hand in

- hand in hand

- hand out

- hand over

- hands down

- hands up!

- have one’s hands full

- in one’s hands

- join hands

- lay hands on

- off one’s hands

- on hand

- on one’s hands

- on the one hand

- on the other hand

- shake hands

- take in hand

- tieone’s hands

- wash one’s hands of

- at second hand

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

have [hæv, həv] v. (had)

1. мець, вало́даць;

He has a dog. У яго ёсць сабака.

2. склада́цца;

The book has three parts. Кніга складаецца з трох частак.

3. мець, дэманстрава́ць пэ́ўную я́касць;

She had enough courage for this. У яе хапіла мужнасці для гэтага.

4. быць паві́нным, му́сіць;

I have a duty to care for the chil-dren. Я павінен паклапаціцца пра дзяцей.

5. трыма́ць (каго-н./што-н.);

I couldn’t see what he had in his hands. Я не бачыў, што ён трымаў у руках.

6. пакла́сці (што-н.), трыма́ць, захо́ўваць (што-н.) у пэ́ўным ме́сцы;

I soon had the butterfly in the net. Я хутка злавіў матылька ў сетку.

7. адчува́ць, перано́сіць (боль, хваробу);

I have a toothache. Мне баляць зубы.

8. право́дзіць (час);

have a good time до́бра (прые́мна) ба́віць час

9. арганізо́ўваць падзе́ю;

have a party арганізава́ць, праве́сці вечары́ну

10. е́сці, піць;

have breakfast/lunch/dinner сне́даць/абе́даць/вячэ́раць

11. рабі́ць (што-н.);

have a bath прыма́ць ва́нну

12. нарадзі́ць (дзіця);

She has had a baby. Яна нядаўна нарадзіла дзіця.

13. атрыма́ць (што-н.);

She has just had a letter from him. Яна толькі што атрымала ліст ад яго.

14. клапаці́цца (пра каго-н.); займа́ць/забаўля́ць (каго-н.) у сваі́м до́ме;

have guests прыма́ць гасце́й

15. найма́ць, браць/прыма́ць на пра́цу;

have smb. as designer наня́ць дыза́йнера

16. : have smth. done (перадае дзеянне, утворанае згодна з ініцыятывай/жаданнем каго-н. або супраць яго волі) сказа́ць/загада́ць зрабі́ць што-н. для сябе́; тра́піць у што-н., падпа́сці пад што-н, зве́даць/перане́сці што-н. ад рукі́ каго́-н.;

I had the coat cleaned. Мне пачысцілі паліто;

He had his money stolen. У яго ўкралі грошы;

have one’s hair done зрабі́ць прычо́ску

17. : have smb. do smth. прыму́сіць каго́-н. зрабі́ць што-н.; зрабі́ць так, каб хто-н. зрабі́ў што-н.;

He always can have people listen. Ён заўсёды можа зрабіць так, каб яго слухалі.

18. : have to + infinitive (азначае неабходнасць) быць паві́нным, му́сіць;

He has to go. Яму трэба ісці.

19. дапаможны дзеясл. для ўтварэння формаў Perfect;

Have you had the news? Вы ўжо чулі навіны?;

have (got) smth. against smb./smth. не любі́ць каго́-н./што-н. з пэ́ўнай прычы́ны;

have smb. back дазво́ліць (мужу, жонцы) вярну́цца наза́д пасля́ расста́ння;

have smth. back атрыма́ць што-н. наза́д;

have (got) smth. on smb. infml ве́даць што-н. дрэ́ннае пра каго́-н.

♦

had better лепш, ле́пей;

You had better stay. Вам лепш застацца;

have done with smth. пако́нчыць з чым-н.;

have had it infml быць у ве́льмі дрэ́нным ста́не; быць ве́льмі сто́мленым; не мець ша́нцу вы́жыць, перажы́ць не́шта; быць не ў ста́не цярпе́ць/выно́сіць (што-н.);

have it (that…) сцвярджа́ць, заяўля́ць (што-н.);

have (got) it/that coming (to you) атрыма́ць па заслу́гах;

have it in for smb. infml адкры́та не любі́ць каго́-н.;

have it in you (to do smth.) infml быць здо́льным/мець здо́льнасці (зрабі́ць што-н.);

not having any infml не жада́ць слу́хаць каго́-н./ве́рыць каму́-н.

have in [ˌhævˈɪn] phr. v. мець запа́с чаго́-н. (у доме, на складзе і да т.п.)

have on [ˌhævˈɒn] phr. v.

1. быць апра́нутым (у што-н.)

2. мець (што-н.) уклю́чаным, працу́ючым

3. быць заня́тым (чым-н.)

4. падману́ць, ашука́ць (каго-н.)

have out [ˌhævˈaʊt] phr. v.

1. выдаля́ць, выма́ць (што-н.)

2. высвятля́ць пыта́нне, выясня́ць адно́сіны, вы́светліць усё да канца́

have up [ˌhævˈʌp] phr. v. infml прыця́гваць да адка́знасці, да суда́ (за што-н.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

da

1.

adv

1) там; тут, вось тут, вось

wer ~? — хто там?

von ~ — адту́ль

hier und ~ — тут і там, там і сям

~ und ~ — там-та і там-та (атрымаць і г.д.)

der Mann ~ — вось гэ́ты чалаве́к

~ hast du's!, ~ háben wir's! — вось табе́ і на!

2) тут (пра час)

von ~ ab [an] — з той пары́

2.

cj

1) так як

2) калі́

zu der Zeit, ~ er mit mir sprach — у той час, калі́ ён са мной размаўляў

3) калі́, у той час як

du spielst, ~ du árbeiten sólltest — ты гулцеш, у той час калі́ табе́ трэ́ба было́ б працава́ць

4)

~ sein — быць у наяўнасці, прысу́тнічаць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

háben

1.

vt

1) мець

ich hábe — у мяне́ ёсць

2) атрыма́ць, прыдба́ць, здабы́ць

da hast du ein Buch — вось табе́ кні́жка

was hast du? — што з табо́ю?

3) у спалучэнні з zu i Infinitiv мае значэнне павіннасці:

er hat noch étwas zu tun* — ён паві́нен [му́сіць] яшчэ́ сёе-то́е зрабі́ць

4) у спалучэнні з Infinitiv без zu:

du hast gut réden — табе́ до́бра каза́ць

2.

дапаможны дзеяслоў, асобным словам не перакладаецца:

wir ~ gelésen — мы чыта́лі

j-n zum bésten ~ — абдуры́ць каго́-н.

j-n her- úm ~ — разм. перакана́ць каго́-н.

wer will ~, der muss gráben* — ≅ хто працу́е, той і ма́е

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)