2.разм. (бегаць, скакаць) láufen*vi (s), spríngen*vi (s)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
дурні́ла, ‑ы, м.
Разм.лаянк. Дурань, дурніца. — Ну, хутчэй абувай, чуеш! Скакаць пойдзеш! — З табой? — Ну а што ж? Са мною! Ох ты, дурніла! Яшчэ падзякуй, што бяру!Чарот.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
hop3[hɒp]v.
1.скака́ць на адно́й назе́ (пра чалавека); скака́ць (пра птушак)
2.infml уско́кваць;
Hop in, I’ll drive you home. Заскоквай, давязу дамоў.
3.AmE садзі́цца, сяда́ць (на аўтобус, цягнік і да т.п.)
♦
hop to itAmE спяша́цца
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
skakać
незак.скакаць;
skakać z radości — скакаць ад радасці;
skakać z tematu na temat — пераскокваць з адной тэмы на іншую;
temperatura skacze — тэмпература мяняецца (скача);
skakać koło kogo — скакаць [на задніх лапках] перад кім
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
шпянёк, ‑нька, м.
Памянш.да шпень 1, невялікі шпень. Кола лёгка крутнулася на шпяньку, і вавёрка пачала скакаць усё шпарчэй і шпарчэй.Пальчэўскі.// Стрыжанёк на пражцы, які ўстаўляецца ў дзірачкі рэменя.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Агапа́ць ’скакаць’ (Арх. ГУ) да гоп (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Стры́баць ‘скакаць’ (Ласт.), стрыбуля́ць ‘ісці падскокваючы’ (хойн., Шатал.); сюды ж стрыбо́к ‘скок, скачок’, стры́баўка, стры́бля ‘страказа’ (Ласт.), стрыбутне́йшы ‘здаравейшы, мацнейшы’ (Ян.). Параўн. укр.стриба́ти ‘скакаць’, стрибо́к ‘скачок’. Прасл.дыял.*stribati ‘скакаць’, роднаснае літ.stribuliúoti ‘падскокваць, скакаць’ (ЕСУМ, 5, 439), якое Лаўчутэ (Балтизмы, 132) лічыць крыніцай запазычання аднаго з дзеясловаў. Параўн. таксама літ.stripuliúoti, strãpaliuoti ‘тс’, звязаныя з strapulnė́ti ‘стукаць нагамі’ (Куркіна, Этимология–1974, 52), што дазваляе ў аснове названых слоў бачыць гукаперайманне, параўн. стропаць, тро́паць ‘стукаць нагамі’ (гл.), дры́паць ‘часта пераступаць нагамі’ (Скарбы) і інш.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Рэ́піць ’заўзята, з захапленнем граць, скакаць’ (Сцяшк. МГ). Ад рыпаць2 (гл.). Чаргаванне ы : э, магчыма, пад уплывам польск.rzępolić ’кепска граць на скрыпцы’, rzępak ’музыка’, rzępolą ’той, хто кепска грае на скрыпцы’. Польскія словы Брукнер звязвае з rząp ’хвасцец, зад’ (Брукнер, 474), што неверагодна. Можна таксама дапусціць уплыў назвы народнага танца Рэпка > рэпіць ’скакаць або граць Рэпку’ > ’граць, скакаць’.