úngewaschen
a
1) нямы́ты, бру́дны
2) разм. дурны́, недарэ́чны
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Балдэ́с ’дурны, нерастаропны чалавек; вісус, гультай’ (Бяльк.), ’аболтус’ (Гарэц., Касп.). Бясспрэчна, кантамінаванае слова, параўн. балда́ і балбе́с.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
gosling
[ˈgɑ:zlɪŋ]
n.
1) гусянё, гусяня́ n.
2) дурны́ недасьве́дчаны чалаве́к
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ду́рань ’дурань’. Укр. ду́рень ’тс’. Субстантываваная форма прыметніка *durьnъ ’дурны і г. д.’ (гл.). Трубачоў, Эт. сл., 5, 163.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
hare-brained [ˈheəbreɪnd] adj. infml дурны́, неразу́мны, бязду́мны, безразва́жны; недарэ́чны, бессэнсо́ўны;
a hare-brained action бязду́мны ўчы́нак;
a hare-brained suggestion недарэ́чная прапано́ва
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
абэ́лтух, ‑а, м.
Абл. лаянк. Неразумны, някемлівы чалавек. [Кандрат:] — А як гэта можна, каб такое дзіцё ішло на вайну?.. Вось яно па віне такіх абэлтухаў, як я, суткі пратырчала на дзераве. Кулакоўскі. [Мартыневіч:] — А па мне дык задавіўся б ён [Халуста] са сваёй малатарняй... [Лявон:] — Бо ты дурны абэлтух! Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
blöd, blöde
a
1) прыдуркава́ты, дурны́
2) сарамлі́вы, нясме́лы, баязлі́вы
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ме́рин конь, род. каня́ м.;
◊
врёт, как си́вый ме́рин хлу́сіць, як наня́ты;
глуп, как си́вый ме́рин дурны́, як бот.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
Праны́ра ’пранырлівы, прабіўны чалавек’ (ТСБМ, Шат., ТС). Рус. проны́ра ’тс’, ст.-слав. проныръ, пронырикъ ’дурны, нягодны, сапсаваны’. Звязаны з ныраць (Міклашыч, 213; Праабражэнскі, 1, 611; Мацэнаўэр, II, 327; Фасмер, 3, 375). Версія аб запазычанні з грэч. πονηρός ’дурны, нягодны’ (Брант, РФВ, 23, 89) адмаўляецца па фанетычных прычынах; гл. Фасмер, там жа. Кохман (Polonica, 71) настойвае на стараславянскім запазычанні з грэчаскай мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
frivolous
[ˈfrɪvələs]
adj.
1) пусты́; легкаду́мны, несур’ёзны, дурны́
2) фрыво́льны, нява́жны; малава́жны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)