вадасцёк Месца на лагу, дзе патокам выліваецца вада з раўка (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

дабраво́дна Месца, дзе добрая вада (Лемц. Айк.). Тое ж любі́ж (Гор.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

лужа́вінка Лажок сярод поля; нізкае месца, дзе доўга стаіць вада (Жытк.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

па́жма Крынічнае месца, дзе прасочваецца вада (Слаўг.). Тое ж пажэ́м (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

сняжні́ца Ніжні пласт снегу з вадой; вада пад снегам (Лёзн., Стол.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

аа́зіс

(лац. oasis, ад егіп. Oasia = назва старажытнаегіпецкага горада)

1) месца ў пустыні, дзе ёсць вада і расліннасць;

2) перан. тое, што з’яўляецца прыемным выключэннем на агульным шэрым фоне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Плава́ ’балота (возера), якое моцна зарасло мохам, а пад нізам — вада’ (шчуч., Сл. ПЗБ), рус. вялікалук. плава ’дрыгва’. Параўноўваюць літ. plova ’тс’ (Грынавяцкене, тамсама). Звычайна плаў (гл.), згодна з Талстым (Галетай, Геогр., 172–175), ад *plaviti, *p©avati ’заліваць, плаваць’. Сюды ж брасл. плавіна ’зыбкі дзірван па берагах возера’ (Сл. ПЗБ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паўзве́рх прыназ óberhalb (G); über (A на пыт «куды?», D на пыт «дзе?»);

вада́ ішла́ паўзве́рх ільду́ das Wásser floss über dem Eis;

ён глядзе́ў паўзве́рх акуля́раў er sah über den Rand der Brílle

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

бурлі́ць bródeln vi, wállen vi, tósen vi; kóchen vi, síeden* vi;

вада́ бурлі́ць у катле́ das Wásser bródelt im Késsel;

у яго́ бурлі́ць кроў sein Blut ist in Wállung;

мо́ра бурлі́ць das Meer tost

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

застая́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які доўгі час прастаяў, не рухаўся (пра каня). Калёсы між тым ужо каціліся па шляху, застаялыя коні ірваліся як не галопам. Лупсякоў.

2. Які страціў свежасць ад працяглай нерухомасці. Застаялая вада. Застаялае паветра. // перан. Закаснелы, нязменны. Гэта быў .. камсамольскі пратэст супраць застаялага патрыярхальнага вясковага быту. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)