небо́йко нареч.
1. нябо́йка;
2. ці́ха, мару́дна, спако́йна, паво́льна; см. небо́йкий.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
со́нна,
1. Прысл. да сонны.
2. безас. у знач. вык. Спакойна, ціха, нерухома. Вакол стала ціха і сонна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
bezszelestny
без шэлесту (шолаху); бясшумна, ціха
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
croon [kru:n] v. ці́ха і пяшчо́тна спява́ць, на пява́ць;
croon to oneself напява́ць само́му сабе́
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
cicho
1. ціха;
cicho jak makiem zasiał — мёртвая цішыня;
cicho! — ціха!; цішэй!;
2. сакрэтна; таемна
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Скі́мліць ‘скуголіць, ціха вішчаць’ (лаг., Гіл.), скі́млытэ ‘цішком плакаць ад крыўды’ (драг., Нар. словатв.). Параўн. укр. скі́млити ‘ныць, ціха жаласна плакаць’. Гукапераймальнае, параўн. балг. скимтя́ ‘ціха вішчаць, плакаць, хліпаць’, якое выводзіцца з імітатара ским!, што перадае скуголенне, гл. БЕР, 6, 749. Гл. таксама скомліць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Siléntium
n -s, -ti¦en маўча́нне
~! — ці́ха!, цішэ́й!
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
◎ По́шап ’шум’ (Сцяшк. Сл.), пошапак ’шэпт’, пошапкам ’шэптам’ (ТСБМ), ’ціха’ (свісл., Сцяшк. Сл.), укр. пбшепка ’вельмі ціха’. Ад по- (па‑) і шаптаць (гл.), як покрык, посвіст.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
счарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., каго-што.
Разм. Зачараваць. Счараваў вяскоўцаў снег: Хоць бы слова, крык ці смех, — Ціха-ціха. Гілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Панішчэ́чку ’ціха’ (Сл. ПЗБ). Гл. нішчачко́м.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)