Пры́тылкі, прі́тылкі ’вушакі’ (арш., чавус., чэрык., краснап., ЛА, 4), пры́тылка ’прылавак’ (Ласт.). Гл. пры́талка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прыхату́ліць ’прыхаваць’ (пух., Жд. 1), сюды ж, відаць, прыхату́рыць ’прыхаваць’ (Ласт.). Да хатуль (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Распато́рыць ’патраціць на пустое’ (Сцяшк. Сл.). Звязана з прато́рыць, праце́рці (Ласт.), гл. протар2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Скра́дка ‘схованка’ (Мат. Гом.). Вытворнае ад скрада́ць ‘красці’, скрада́цца ‘падкрадацца’ (Ласт.), гл. крадком, красці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сліжа́ (сьліжа́), сьліжані́на ‘вараныя сухія фрукты’: наварыла сьліжы з яблыкаў (Ласт.). Гл. сліж2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стало́ка ‘таўханіна, таўкатня’ (Ласт.), сталачы́ць ‘стаптаць’ (Сцяшк., Сл. ПЗБ), столокова́ць, столо́чыць (ТС). Гл. талака.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Су́бач ’наўзбоч’ (Ласт.), рус. сбочь ’тс’. З су- і бок, аналагічна да побач, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Схіну́ць ’нахіліць’ (Ласт.), ’акінуць, ахапіць’: вокам не схінуць (узд., Жд. 3). Да хінуць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тулі́чны ‘прысутны’ (Ласт.). Магчыма, штучнае ўтварэнне па ўзоры тубы́льскі, дыял. тубы́льны ‘мясцовы, тутэйшы’ (гл. тубылец) — ту2 (гл.) і лічны ‘шматлікі’ (гл.), хутчэй ‘наяўны’ ад рус. быть налицо ‘быць у наяўнасці’; аўтарскі наватвор, каб пазбегнуць «барбарызма» прысу́тны (гл. прысутнічаць), які «павінен быць безумоўна адкінуты як нязгодны з духам мовы» (Ласт, 555).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

-сцілаць у дзеясловах засціла́ць, рассціла́ць (ТСБМ, Ласт.), просціла́ць ’рассцілаць, раскладваць’ (ТС) і інш. Гл. слаць2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)