рэктаско́п

(ад лац. rectum = кішка + -скоп)

прыбор з аптычнай і асвятляльнай сістэмамі, які выкарыстоўваецца ў рэктаскапіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Schlauch

m -s, Schläuche

1) рука́ў, шланг, кі́шка

2) разм. п’я́ніца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Матраб’я́нка ’мясны фарш’ (рэч., Мат. Гом.). Відавочна, з польск. wątrobianka, якое на Палессі азначала ’зельц’, ’страўнік жывёлы, тоўстая кішка, начыненая свінымі вантробамі’. Мена в > м (параўн. рус. ватрушка — матрушка).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сіню́га ‘тоўстая кішка каля страўніка, кіндзюк’ (Бяльк.). Магчыма, запазычанае з рус. синю́га ‘тс’, дзе з’яўляецца тэрмінам мясаперапрацоўчай прамысловасці; зафіксавана ўжо ў 1852 г. (ССРЛЯ, 13, 843). Відавочна, ад сіні, паводле колеру.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

hose

[hɔʊz]

1.

n., pl. hose

1) панчо́хі, шкарпэ́ты

2) трыката́жнае мужчы́нскае адзе́ньне, трыко́ (гімнасты́чнае, спарты́ўнае)

3) кі́шка f., шлянг -а m.

a garden hose — гаро́дны шлянг

a fire hose — пажа́рная кі́шка, шлянг

2.

v.t.

паліва́ць з шля́нга гаро́д; заліва́ць пажа́р

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ку́тніца 1 ’прамая кішка’ (Сл. паўн.-зах., Шатал., КЭС, лаг., Нар. лекс., Маш., Мядзв.). Да кутыр (гл.), кутаць 1 (гл.).

Ку́тніца 2 ’кіла’ (З нар. сл.), ’похва ў каровы’ (Янк. III). Да кутніца 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кішо́к ’лазаніца звычайная, Lysimachia vulgaris L.’ (Кіс.). Іншая сінанімічная назва лазаніцы звычайнай дрывотнік гаворыць на карысць сувязі кішок з кішка. Словаўтваральную мадэль для назваў лекавых раслін на -oft тыпу любі‑ сток (Сцяцко, Лфікс. паз., 168).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мегако́лан

(ад мега- + гр. kolon = тоўстая кішка)

паталагічнае павелічэнне таўшчыні кішкі з наступным развіццём ачаговага запалення і атрафіі слізістай абалонкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

◎ Клундзю́к ’страўнік, начынены мясам’ (гл. кіндзюк) (Сл. паўн.-зах.). Параўн. літ. skilandziukas ’тс’ (Сл. паўн.-зах., 2, 480), ’тоўсты, брухаты’ (параўн. таксама кіндзюк) (З нар. сл.), ’сляпая кішка ў кабана’ (Нар. сл.). Кантамінацыя кіндзюк і клунак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

kiszka

kiszk|a

ж.

1. анат. кішка;

ślepa ~a — сляпая кішка;

2. кілбаса, каўбаса;

~a pasztetowa — ліверная кілбаса;

~i mi marsza grają — кішкі марша граюць; дужа есці хочацца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)