acan

м.

1. уст. скарачэнне ад waszmość pan;

2. разм. пан

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

dziedzic

м.

1. нашчадак; спадчыннік; дзедзіч; спадкаемца; наступнік;

2. памешчык; пан

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

навая́ўлены, ‑ая, ‑ае.

Іран. Які ўпершыню дзе‑н. з’явіўся, праявіў сябе. Наваяўлены пан. Наваяўлены атаман.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Няпо́шлы ’слабы, кволы’.(Крыў., Дзіс., ушач., Пан. дыс.). Да пошлы ’дужы, моцны'

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

улада́р м. Hérrscher m -s, -, Máchthaber m -s, -; Herr m -n, -en (валадар, пан);

◊

улада́р ду́мак ein Hérrscher der Gedánken

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мула́

(кр.-тат. mulla, ад ар. maulā = пан, уладар)

мусульманскі свяшчэннік.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пандактылі́т

(ад пан- + дактыліт)

мед. гнойнае паражэнне ўсіх тканак пальца косці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дабро́м, прысл.

Разм. Па-добраму, без прымусу. — Пан дабром нічога не аддасць, — сілай трэба ўзяць. Мурашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пушка́р, ‑а, м.

Уст. Артылерыст. Пан з закамянелым тварам загадваў пушкарам сыпаць падвойны парахавы зарад. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Паненка ’рудая балюча-куслівая мурашка’ (Дразд.). Відаць, да паненка (гл. пан), але семантычная матывацыя няясная.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)