nomadic

[noʊˈmædɪk]

adj.

качавы́, качэ́ўны, качэ́ўніцкі (пра лад, пле́мя, ю́рту), вандро́ўны, вандро́ўніцкі

nomadic way of life — вандро́ўны спо́саб жыцьця́, качэ́ўніцтва n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ambulánt

a

1) нестацыя́нарны, вандро́ўны; непасце́льны (пра хворага)

2) амбулато́рны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

wandering

[ˈwɑ:ndərɪŋ]

1.

adj.

вандро́ўны

2.

n.

вандро́ўніцтва n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пілігры́м, ‑а, м.

Кніжн. уст. Паломнік, вандроўны багамолец. // перан. Вандроўнік, падарожны. Прыпылены пілігрым стаіць ля чужога парога. І ніхто не пазнае яго. Нават яна. І ніхто не ведае, што тут разбіта ягонае сэрца. М. Стральцоў.

[Ад лац. peregrinus — чужаземец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vagrant​2 [ˈveɪgrənt] adj. fml or law бадзя́жны, вандро́ўны;

vagrant musicians вандро́ўныя музы́кі;

vagrant boys беспрыту́льнікі;

lead a vagrant life ве́сці бадзя́жнае жыццё, вандра́ваць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Клочэні́к 1 ’вандроўны гандляр, мяняла, анучнік’ (ТС). Гл. клок.

◎ Клочэні́к 2 ’пража з адходаў ільну’ (ТС). Гл. клок.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

качавы́, ‑ая, ‑ое.

1. Які не мае аселасці; вандроўны. Качавыя плямёны.

2. Звязаны з частай пераменай месца жыхарства. Качавы лад жыцця адышоў у нябыт, калгасы будуюцца, як невялікія гарады. Скрыган.

3. Прызначаны для пражывання качэўнікаў; пераносны. Качавая юрта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брадзя́чы, ‑ая, ‑ае.

Які не мае пастаяннага месца жыхарства; пераходзіць з месца на месца; вандроўны. Тут [на захадзе ад былога Скуратовічавага хутара] і гонту рабілі, і цэглу. .. Былі і брадзячыя рамеснікі — краўцы, стальмахі. Чорны. // Звязаны з пастаяннай пераменай месца жыхарства, з пастаяннымі пераездамі. Брадзячае жыццё.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

minstrel

[ˈmɪnstrəl]

n.

мэнэстрэ́ль (вандро́ўны сьпява́к), музы́ка -і, паэ́т -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

шпі́льман

(ням. Spielmann)

вандроўны спявак, музыкант, акцёр, акрабат у сярэдневяковай Германіі (параўн. гістрыён 2, жанглёр 1).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)