отби́ть сов.

1. в разн. знач. адбі́ць, мног. паадбіва́ць;

отби́ть но́сик у ча́йника адбі́ць но́сік у ча́йніку;

отби́ть мяч руко́й адбі́ць мяч руко́й;

отби́ть го́род адбі́ць го́рад;

отби́ть за́пах адбі́ць пах;

отби́ть такт руко́й адбі́ць такт руко́й;

2. (выпрямить ударами) адкляпа́ць;

отби́ть ко́су́ адкляпа́ць касу́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

spicy

[ˈspaɪsi]

adj.

1) пе́рны, во́стры (пра смак); во́стры, рэ́зкі (пах), духмя́ны; прыпра́ўлены (пра стра́ву)

2) жывы́, гара́чы

spicy conversation — жыва́я, гара́чая гу́тарка

3) піка́нтны, салёны, не зусі́м прысто́йны

Some of his stories were a bit spicy — Некато́рыя зь яго́ных апавяда́ньняў былі́ крыху́ салёныя

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

прыгнята́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.

1. Прыціскаць чым‑н. цяжкім зверху. Прыгнятаць сыр каменем.

2. Не даваць свабодна жыць, эксплуатаваць. Вёску прыгняталі памешчык і земства, ураднік і мясцовы багацей. Навуменка.

3. перан. Непакоіць, ствараць цяжкі, падаўлены настрой. Памаўчаўшы,.. [маці] загаварыла, перасільваючы нейкі ўнутраны цяжар, які прыгнятаў яе. Якімовіч. Бянтэжыла і прыгнятала нас яшчэ і невядомасць. С. Александровіч. Мяне прыгнятала адзіноцтва, тая сіратлівая цішыня, якая часта панавала ў нашых зялёных кутках. Кулакоўскі. Нізкае скляпенне, пах цвілі, папіскванне пацукоў прыгнятала хлапца. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

смало́вы, ‑ая, ‑ае.

1. У якім многа смалы; які змяшчае ў сабе смалу, смалісты. Смаловыя бярвенні. □ Яшчэ з далёкае пары Мне пах знаёмы на дрывотні Смаловых трэсак і кары. Бялевіч. Пахне бярвеннем, смаловымі дошкамі. Скрыган. // Які ўтвараецца пры гарэнні смалы. Тонкі маладзік, нібы калыска, Гайдаецца да рання над сялом, І патыхае недзе блізка-блізка Смаловым дымам, домам і цяплом. Грахоўскі.

2. Які мае адносіны да смалы, уласцівы смале. Паветра было чыстае, свежае, напоенае смаловым водарам. Чарнышэвіч.

3. Апрацаваны смалой, прасмолены. Смаловы канат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

mdły

mdł|y

1. моташны; агідны;

~y zapach — моташны пах;

2. слабы, кволы; хірлявы; млявы;

~a białogłowa жарт. слабая (кволая) жанчына;

3. няяркі; нязыркі; цьмяны;

~e światło — мяккае святло;

4. нудны, нецікавы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

чу́цца несов.

1. слы́шаться;

чу́ецца не́чы го́лас — слы́шится чей-то го́лос;

2. (ощущаться, обнаруживаться) слы́шаться, чу́вствоваться;

чу́ецца пах кве́так — слы́шится (чу́вствуется) за́пах цвето́в;

у яго́ пісьме́ чу́ецца ра́дасць — в его́ письме́ чу́вствуется (слы́шится) ра́дость;

3. разг. чу́вствовать себя́;

як ён чу́ецца? — как он себя́ чу́вствует?

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

даліка́тны

(польск. delikatny, ад лац. delicatus)

1) ветлівы ў абыходжанні з людзьмі, ласкавы, уважлівы (д. чалавек);

2) які патрабуе тактоўных адносін (д-ае пытанне);

3) кволы; выпеставаны (д-ыя пальцы);

4) тонкі, мяккі, прыемны навобмацак (д-ая тканіна);

5) перан. прыемны на пах, смак, гучанне (д-ыя духі, д-ыя стравы, д-ая мелодыя).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

то́нкий в разн. знач. то́нкі; (изысканный — ещё) даліка́тны;

то́нкий слой то́нкі слой;

то́нкий нос то́нкі нос;

то́нкий го́лос то́нкі го́лас;

то́нкие черты́ то́нкія ры́сы;

то́нкая рабо́та то́нкая рабо́та;

то́нкий кри́тик то́нкі кры́тык;

то́нкий за́пах духо́в то́нкі (даліка́тны) пах духо́ў;

◊

то́нкая шту́чка то́нкая шту́чка;

то́нкий намёк то́нкі намёк.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

імпэ́т, ‑у, М ‑пэце, м.

1. Разгон, парывістасць, імклівасць. [Калёсы] коцяцца самі пасля вялікага разгону, і імпэт іх слабее з кожнай хвіляй. Бядуля. — Зірні на ручайкі — з якім імпэтам Яны свідруюць снег, туманах сточаны! Гілевіч. // Гарачы парыў, запал. Працоўны імпэт. □ [Таможнік і жандар] завіхаліся сярод багажу з такой рашучасцю, з такім імпэтам, што нам аж шкада стала: трэба ж нарабіць такога клопату людзям. Лынькоў.

2. Абл. Пах, дух. Калі дзьмуў вецер з поўначы, тут заўсёды пахла смалою, ішоў здаровы лясны імпэт. Чорны. Па хаце расплыўся цяжкі ўдушлівы імпэт атрутлівага самасею. Гартны.

[Ад лац. impetus — парыў, разбег, напор.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ро́шчына, ‑ы, ж.

1. Негустое цеста на дражджах або з закваскай, якое пасля замешваюць. Вярнуўся мужык у хату. Глядзіць, аж тут замест яго рабая свіння гаспадарыць: рассыпала муку, з’ела рошчыну і сагнала квактуху з рэшата. Якімовіч. [Маша] раскрыла дзежку, удыхнула прыемны, кіслы пах рошчыны. Шамякін.

2. Цэментны, будаўнічы раствор. Машына за машынай ідуць грузавікі з цэглай, рошчынай, бэлькамі. Гарбук. Пасля работы, нават не памыўшы заляпанага рошчынай твару, ён пабег ва ўпраўленне трэста. Асіпенка. Кладка скрозь вельмі трывалая, з тонкімі швамі вапнавай рошчыны і роўнай апрацоўкай паверхні. Ліс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)