1. Запаліць што‑н. для асвятлення. Стэпа знайшла запалкі, засвяціла агонь.Гартны.
2. Сапсаваць прамянямі святла (пра святлоадчувальную плёнку, паперу і пад.).
засвяці́ць2, ‑свячу, ‑свеціш, ‑свеціць; зак.
Пачаць свяціць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Свіце́цца, свіці́цца ‘прасвечвацца’, ‘быць чуць бачным’ (Гарэц., Касп., Шат., Стан., Сл. ПЗБ, ТС): голэ це́ла сьвіці́цца (Сл. нар. фраз.). Магчыма, з свяці́цца ‘тс’ (гл. свяці́ць): страха свяці́лася (Сл. ПЗБ) у выніку прыпадабнення да наступнага складу, аднак не выключаны ўплыў літ.svitéti ‘ззяць, свяціць’, параўн. світы́й ‘шчаслівы, радасны’, якое выводзяць з літ.дыял.šviñtas ‘святы’ (Сл. ПЗБ, 4, 399).
ту́хнуць¹, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -не; тух, ту́хла; незак.
1. Пераставаць гарэць, свяціць; гаснуць.
Агонь тухне.
Свечка тухне.
2.перан. Слабець, памяншацца.
Надзея тухне.
|| зак.пату́хнуць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -не; пату́х, -хла, ату́хнуць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -не; ату́х, -хла істу́хнуць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -не; стух, -хла.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
паружаве́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Стаць ружовым, ружавейшым. Шчокі дзяўчыны паружавелі ад хвалявання, і гэта прыдавала ёй асаблівую прываблівасць.Колас.У цёмным небе зорка праляціць, Паружавее неба на Усходзе, І сонца будзе кожны дзень свяціць І ўпершыню для некага ўзыходзіць.Грахоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
zaświecić
зак.
1. засвяціць; запаліць;
zaświecić lampę — запаліць лямпу;
2. засвяціць; пачаць свяціць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
пату́хлы, ‑ая, ‑ае.
1. Які перастаў гарэць, свяціць. Патухлая лямпа. Патухлая зорка. □ Гугновіч увесь час хадзіў за сталом, трымаючы патухлую люльку ў руцэ.Пестрак.// Які перастаў дзейнічаць, функцыяніраваць.
2.перан. Цьмяны, без жыцця (пра вочы, погляд). Бародка сядзеў пануры, маўклівы, змораны на выгляд, з патухлымі вачамі.Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Світа́нне ‘світанак; золак (ТСБМ, Ласт., Гарэц., Сл. ПЗБ). сьвіта́ньня ‘тс’ (Бяльк.), ст.-бел.свитане: зпоранку на свитаню (XVII ст.; Карскі 2-3, 433), параўн. славен.svitanje ‘тс’. Аддзеяслоўны назоўнік ад світа́ць ‘днець’ (ТСБМ, Ласт., Бяльк., Сл. ПЗБ, ТС), што да прасл.*svitati, параўн укр.світа́ти, свита́ти ‘світаць, слаба свяціцца’, польск.świtać ‘світаць’, чэш.svítati ‘тс’, в.-луж.switać, н -луж. switaś ‘тс’, харв.svȉtati, славен.svítati ‘тс’, ст.-слав.свитати ‘світаць, днець’. Праславянскі дзеяслоў выводзіцца як шматкратны з прасл.*svьtěti ‘свяціць’ (гл. свяціць) і мае паралелі ў літ.švitéti ‘ззяць, свяціць’ < і.-е.*kʼu̯ei̯t‑ ‘свяціцца, светлы, белы’, параўн. гоц.hweits ‘белы’, нарв.kvit, дац.hvid, ст.-англ.hwít, англ.white, ст.-в.-ням.(h)wïz, ням.weiss ‘белы’ (Глухак, 600; Бязлай, 3, 352; Сной₂, 716). Сюды ж світа́льна зорка ‘заранка’ (гродз., Сл. ПЗБ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
schímmern
vi
1) сла́ба свяці́ць
2) мільга́ць, міг(а)це́ць
3) блішча́ць, зіх(а)- це́ць, ззяць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)