2. Народная назва некаторых відаў канюшыны. Белая кашка, уволю напоеная начным дажджом, пакрывала абочыны дарогі стракатым дываном.Стаховіч.Мы знаходзілі ў траве малінавую кашку і бачылі, што яна таксама апусціла свае лісцікі.Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ажу́р1, ‑у, м.
1. Негустое, скразное вязанне, вышыванне, разьба і пад. Вышыць ажурам.
2. Лёгкая празрыстая тканіна. Пакрывала з ажуру.
[Ад фр. à jour — скразны, ажурны.]
ажу́р2, прысл.
Такое вядзенне рахункаводства, калі запісы ў бухгалтарскіх кнігах робяцца ў дзень завяршэння аперацыі.
•••
(Усё) у ажуры — усё ў парадку, усё як належыць.
[Ад фр. à jour — на сённяшні дзень.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пелямі́ца (пелемі́ца) ’вялікая хустка’ (ТС). З ⁺пеленіца (распадабненне н > м), параўн. чэш.plena ’хустка’, ст.-рус.пеленица ’пялёнка’ (з 1466 г.) < пелена ’пакрывала’, ст.-слав.пелена ’тс’. Гл. пе́лена, пялёнка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Туль ‘цюль’ (Некр. і Байк., Касп.; в.-дзв., петрык., Шатал.) ‘вэлюм, лёгкае белае пакрывала з тонкага паркалю, марлі, якое спускалася па плячах і спіне’ (Бел. нар. адзенне, 32). Гл. тулі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
каліптраге́н
(ад гр. kalyptra = пакрывала + -ген)
утваральная тканка раслін, якая размешчана ў конусе нарастання кораня і дае пачатак каранёваму чахольчыку.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Décke
f -, -n
1) пакрыва́ла; ко́ўдра, абру́с
2) столь
únter éiner ~ stécken — быць заадно́
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
nakrycie
nakryci|e
н.
1. пакрыццё; пакрывала; накрыўка;
~e głowy — галаўны ўбор;
~e łóżka — пакрывала; капа;
2. сервіроўка;
3. сталовы прыбор;
brak jednego ~a — не хапае аднаго прыбора
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
◎ Падка́пак ’клабук’ (Нас., Гарэц., Др.-Падб.). Укр.підкапок ’клабук, чапец’, рус.зах.капа, κάηκα, капочка ’шапка, фуражка’. Ст.-рус.*капа, накапка ’жаночае пакрывала на галаву ў выглядзе вэлюма’ (канец XV ст.). Далей гл. капа.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
накі́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Рмн. ‑дак; ж.
1. Адзенне без рукавоў, якое накідваецца на плечы. Плашч-накідка. □ На плячах [хлопчыка] кароценькая накідка ці плашч, а ў руках нібы дубец, толькі сплецены з раменьчыкамі.Маўр.
2.Пакрывала на падушкі. Вышываная накідка. □ Ганна.. прыгладзіла пасцель і паправіла накідку на падушках.Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
галалёдзіца, ‑ы, ж.
Ледзяная корка на паверхні зямлі, не пакрытая снегам; галалёд. Зноў прыціскаў марозік, і галалёдзіца шклом пакрывала дарогі.Дуброўскі.// Стан пагоды, калі паверхня зямлі, дрэў і інш. пакрыта ледзяной коркай. У той дзень была галалёдзіца, тратуары зрабіліся слізкімі і Валіку прыходзілася ўвесь час асцерагацца, каб не пакаўзнуцца.Жычка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)