1. Які мае адносіны да логікі (у 1 знач.). Лагічныя катэгорыі. Лагічны метад.
2. Заснаваны на законах логікі; які адпавядае законам логікі. Лагічнае мышленне. □ Было нешта падобнае на праўду ў падасланым лісце. Аб гэтым гаварылі лагічныя довады, з якімі нельга было не пагадзіцца.Лынькоў.// Выяўлены, устаноўлены з дапамогай законаў логікі. Лагічная памылка.
3. Абумоўлены самім характарам, унутранай заканамернасцю чаго‑н.; непазбежны, заканамерны. Само сабою, як лагічны вынік, як завяршэнне ўсіх думак і разважанняў, узнікла адно простае і шчырае пытанне.Кулакоўскі.
4. Паслядоўны, разумны. Быць лагічным. Лагічны ўчынак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
konieczność
koniecznoś|ć
ж. неабходнасць;
z ~ci — па неабходнасці;
w razie ~ci — у выпадку неабходнасці;
ulec ~ci — падпарадкавацца неабходнасці; пагадзіцца з неабходнасцю
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Зду́ха ’дрыгва’ (Сл. паўн.-зах.; пруж., ДАБМ, 685), здухавіна2 ’нізкае вільготнае месца’ (Нас.), ’падзолістая глеба’ (Сл. паўн.-зах.), зды́ховина ’дрыгва’ (ганц., ДАБМ, 754). Укр.дыял.зду́ховина ’багна’, серб.-харв.ѝздуха ’непрыкметная трэшчына ў русле, што ўцягвае рачную ваду’. Насуперак Юркоўскаму (Ukr. hydrogr., 164) прэфікс хутчэй не sъ‑, а jьz‑ (параўн. серб.-харв.) ці vъz‑ (параўн. здух). Трэба пагадзіцца з Талстым (СГТ, 185), што тэрмін непасрэдна звязаны з анатамічным тэрмінам (гл. здух) паводле падобнасці знешняга дзеяння.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
паразуме́цца (дамовіцца) sich verábreden, überéinkommen*vi (s) (абчым-н. auf A); (узгадняць) veréinbaren vt (зкім-н. mit D); (згаварыцца) sich verständigen (абчым-н. über A); (пагадзіцца) sich éinigen (абчым-н. auf, über A)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Рамшту́к, рамчу́к ’палачка на раму’ (Сл. ПЗБ). Вельмі падобна на германізм, параўн. ням.Rahmen, ням.-аўстр.Rahm ’рама’, ст.-в.-ням.ram ’падпора’ і ням.Stock ’палка’. Рамчук магло б разглядацца як адаптацыя замежнай словаформы з выкарыстаннем малапрадуктыўнага, але блізкага па гучанні суф. ‑чук, што тут не нясе памяншальнай семантыкі, уласцівай гэтаму элементу. Цяжка пагадзіцца з Лаўчутэ (Балтизмы, 129), што гэта літуанізм і дэмінутыўнае ўтварэнне ад рама (гл.) з элементам ‑амшт‑ балтыйскага паходжання, параўн. літ.ramstùkas ’тс’ < ramstis ’папярочная планка, падпорка, апора’, remti ’падпіраць’.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ Клуміць ’тлуміць, дурыць, шумець’ (Нас., Гарэц., Юрч., Мат. Маг., Бяльк., Др.-Падб.), клуміць галаву ’задурваць, валакіціць, падманваць’ (Юрч. Фраз. 2). Насовіч (237) гаворыць аб тым, што клуміць аднаго паходжання з глуміць і тлуміць. Да клум (гл.). Супастаўляючы з клуміць не толькі тлуміць, але і глуміць. Насовіч, відаць, мае на ўвазе кантамінацыю тлуміць і глуміць. З гэтым тлумачэннем нельга пагадзіцца, паколькі рус.глумить, бел.глуміць маюць таксама значэнне ’дурыць, падманваць’. Трэба таксама ўлічваць, што лексемы tłum, tłumić толькі польскія і іх этымалогія няясная. Таму, па-першае, не абавязкова прымаць пераход t > k на беларускай глебе для тлумачэння бел.шум, шуміць, можна меркаваць і аб адваротным працэсе (гл. глум, глуміць).
auf éinen ~ éingehen* — пагадзі́цца з прапано́вай
auf ~ von j-m — па прапано́ве каго́-н.
etw. in ~ bríngen* — прапанава́ць што-н.
2) муз. фаршла́г
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Крэ́мень ’цвёрды мінерал, які выкарыстоўвалі для высякання агню’ (ТСБМ, Маш., Яруш.). Укр.кремінь, рус.кремень ’тс’, ст.-слав.кремы, кремене, балг.кремен, макед.кремен, серб.-харв.кре̏мен, славен.krémen ’тс’, польск.krzemień, чэш.křemen, славац.kremeň, в.-луж.křemjeń, н.-луж.kśeḿeń, палаб.kremin ’тс’. Прасл.kremy, kremene. У якасці адпаведніка ў балтыйскіх мовах толькі лат.kręms ’тс’. Да kremъ/kromъ (параўн. кашуб.křem ’крэмень’ і кром1). Гл. кром1. Калі зыходнай формай з’яўляецца kremъ, тады трэба пагадзіцца з тымі, хто тлумачыць марфалогію прасл.kremy, kremene як кантамінацыйную: kremъ пад уплывам kamy, kamene (крэмень — цвёрды камень) (Траўтман, 141; Атрэмбскі, LP, 1, 136–138). Параўн. яшчэ Тапароў, K–L, 176–177; Махэк, LF, 72. 75.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
halfway
[,hæfˈweɪ]1.
adv.
1) да пало́вы
2) a rope reaching only halfway — вяро́ўка дастае́ то́лькі да пало́вы
3) напало́ву
The morning is halfway over — міну́ла ўжо́ пало́ва ра́ніцы
to go or meet halfway — сыйсьціся на поўдаро́зе, пагадзі́цца на што, ісьці́ на састу́пкі
2.
adj.
1) на поўдаро́зе
2) недастатко́вы, няпо́ўны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)