Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Рыжме́ль ’рыжы чалавек’ (Янк. Мат.). Ад ры́жы (гл.) з дапамогай экспрэсіўнага суфікса ‑мель, як глушме́ль ’глухі’, брухме́ль ’пузаты’ (Сцяцко, Афікс. наз., 116).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бар4
(фр. barre)
падводная пясчаная наносная мель, якая ўтварылася ў моры перад вусцем ракі, а таксама вузкая выцягнутая паўз бераг наносная палоса сушы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Жэсь ’камяністая мель’ (віц., Нар. сл., 214). Відаць, ад таго ж кораня, што і жарства (гл.), жораст: *žьrs(t)‑ь з асновай на *‑ĭ > ‑ь.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ме́льстынь, мяльстыня́ ’мель, доўгая каса ў рацэ, возеры’ (нясв., Яшк.). Утварэнне з суфіксамі ‑ынь (‑ыня) прасл.‑ynʼi ад прыметніка мелісты (як пустыня ад pustъ і ‑ynʼi).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Во́дмель ’неглыбокае месца ў рацэ, возеры’ (БРС, Яшк., Інстр. I, КТС). Рус.о́тмель, укр.ві́дміль, ст.-польск.odmiel ’тс’. Прэфіксальнае ўтварэнне ад мель (гл.) (Юркоўскі, Ukr. hydrogr., 132).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Мяльча́к ’неглыбокая мясціна ў рацэ’ (Янк. 3.; лід., Сцяшк. Сл.), мельчак ’нізіна’ (шчуч., Сл. ПЗБ). Да мелкі, мель (гл.). Параўн. таксама польск.mialcza ’мелкае месца ў рацэ, возеры’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Úntiefe
I
f -, -n мель, мелізна́
II
f -, -n бе́здань, бяздо́нне; прадо́нне
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ławica
ж.
1.мель; меліна;
2. касяк (рыбы);
3.геал. лава, пласт
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
shallow
[ˈʃæloʊ]1.
adj.
неглыбо́кі, лёгкі (пра сон); плы́ткі
shallow water — плы́ткая вада́, мельf.
a shallow dish — плы́ткая пасу́дзіна
2.
v.i.
мяле́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)