мель, -і, Т ме́ллю, мн. -і, -ей і -яў, ж.

Неглыбокае месца ў рацэ або моры, небяспечнае для суднаходства.

◊

Сесці на мель — трапіць у нязручнае, цяжкае становішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ме́ль

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. Ме́ль
Р. Ме́лі
Д. Ме́лі
В. Ме́ль
Т. Ме́ллю
М. Ме́лі

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ме́ль

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз. мн.
Н. ме́ль ме́лі
Р. ме́лі ме́лей
ме́ляў
Д. ме́лі ме́лям
В. ме́ль ме́лі
Т. ме́ллю ме́лямі
М. ме́лі ме́лях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мель ж. мель, о́тмель;

◊ се́сці на м. — сесть на мель;

сядзе́ць як рак на ме́лі — погов. сиде́ть как рак на мели́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мель мель, род. ме́лі ж., меліна́, -ны́ ж.;

◊

сиде́ть на мели́ сядзе́ць на ме́лі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мель, ‑і, ж.

Неглыбокае месца ў рэчцы, возеры або моры, небяспечнае для суднаходства. На мелі, прыціскаючыся да пясчанага дна, чародкамі плавалі шэрыя печкуры. Гурскі.

•••

Сесці на мель гл. сесці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мель, ме́ліна, меліна́, мелізна́, нясв. мяліня́, слаўг. мялы́нь ’неглыбокае месца ў рацэ, возеры ці моры’ (ТСБМ, БРС, Нар. Гом., Яшк.; докш., Сл. ПЗБ). Укр. міль, мілина́, рус. мель, польск. miel, melizna ’тс’, чэш. валаш. měľ ’дробная мука ці соль’, ст.-чэш. měl ’прыбярэжны пясок’, ’дробная мука’, славац. meľ ’задняя мука’. Паўн.-слав. mělь, утворанае ад melti, melʼjǫ ’малоць’ пры дапамозе суфікса ‑ь, як соль (гл.). Гл. таксама ме́лкі. Сюды ж ме́лісты ’які мае мелі’ (ТСБМ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

меліна́ ж., разг. мель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ба́р

‘мель’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ба́р ба́ры
Р. ба́ра ба́раў
Д. ба́ру ба́рам
В. ба́р ба́ры
Т. ба́рам ба́рамі
М. ба́ры ба́рах

Крыніцы: piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пустаме́ля, -і, ДМ -ю, Т-ем, м.; ДМ -і, Т -яй (-яю), ж., мн. -і, -ме́ль (разм.).

Тое, што і пустаслоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)