нязгра́бны, -ая, -ае.

1. Які мае непрыгожую, нястройную постаць.

Н. хлопец.

2. Няспрытны ў рухах, непаваротлівы.

Н. мужчына.

3. Груба, аляпавата зроблены (пра рэчы).

Цацка мела н. выгляд.

|| наз. нязгра́бнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

попира́ться страд.

1. тапта́цца;

2. тапта́цца, (гру́ба) паруша́цца; зневажа́цца; см. попира́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гарлахва́т, ‑а, М ‑ваце, м.

Разм. Чалавек, які груба дамагаецца для сябе чаго‑н., імкнецца да найбольшай выгады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

arogancko

нахабна; груба; з выклікам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

вы́правадзіць hináusbitten* vt, hináuskomplimentíeren vt (ветліва); hináuswerfen* vt (груба)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

rudely

[ˈru:dli]

adv.

1) няве́тліва, гру́ба

2) жо́рстка, лю́та

3) прыміты́ўна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ру́стыка, ‑і, ж.

Спец. Абліцоўка будынка каменем з груба абчасанай ці выпуклай знешняй паверхняй, якая стварае ўражанне масіўнасці, манументальнасці будынка.

[Ад лац. rusticus — грубы, неапрацаваны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

руст, ‑а, М ‑сце, м.

Спец. Камень з груба абчасанай ці выпуклай знешняй наверхняй, які скарыстоўваецца пры кладцы і абліцоўцы будынкаў.

[Ад лац. rusticus — грубы, неапрацаваны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

roughly

[ˈrʌfli]

adv.

1) рэ́зка, гру́ба

2) прыблі́зна; больш-ме́нш, з бо́льшага

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

bólzen

vt гуля́ць гру́ба (у футболе)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)