ру́стыка, ‑і, ж.
Спец. Абліцоўка будынка каменем з груба абчасанай ці выпуклай знешняй паверхняй, якая стварае ўражанне масіўнасці, манументальнасці будынка.
[Ад лац. rusticus — грубы, неапрацаваны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)