vórstellen

1.

vt

1) (па)ста́віць спе́раду

2) (j-m) пазнаёміць (каго-н. з кім-н.), адрэкамендава́ць, прадста́віць (каго-н. каму-н.)

3) уяўля́ць сабо́ю; стро́іць з сябе́ (каго-н.); выдава́ць сябе́ (за каго-н.)

er will ímmer etw. Besónderes ~ — ён заўсёды хо́ча быць чы́мсьці асаблі́вым

4)

sich (D) etw. ~ — уяві́ць сабе́ што-н.

2.

(sich)

(j-m) адрэкамендава́цца, прадста́віцца (каму-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Werk

n -(e)s, -e

1) спра́ва, рабо́та

das war sein ~ — гэ́та было́ спра́вай яго́ рук

ans ~ [zu ~e] géhen*, sich ans ~ máchen — прыма́цца [бра́цца] за спра́ву [за рабо́ту]

etw. ins ~ sétzen — арганізава́ць, ажыццяві́ць што-н.

am ~(e) sein — працава́ць над чым-н.; быць у дзе́янні (аб якіх-н. сілах)

2) пра́ца, твор

gesámmelte ~e — збор тво́раў

◊ das ~ lobt den Méister — спра́ва ма́йстра хва́ліць

3) заво́д

4) механі́зм

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

áufkommen

* vi (s)

1) падыма́цца

2) папраўля́цца

3) бат. выраста́ць, усхо́дзіць, прараста́ць

4) спарт. вылуча́цца

der Spórtler kómmt stark auf — спартсме́н ху́тка вылуча́ецца [прагрэсі́руе]

5) з’яўля́цца, узніка́ць

ein Verdácht kam auf — узні́кла падазрэ́нне

6) зраўня́цца, дагна́ць

gégen j-n nicht ~ können — быць не ў ста́не зраўня́цца з кім-н.

7) (für A) руча́цца, адка́зваць (за каго-н., што-н.)

8) увахо́дзіць ва ўжы́так

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

zúgehen

*

1.

vi (s)

1) ісці́, накіро́ўвацца

auf j-n, auf etw. (A) ~ — падыхо́дзіць [набліжа́цца] да каго́-н., чаго́-н.

2) зачыня́цца (пра дзверы і г.д.); сыхо́дзіцца, зашпі́львацца (пра вопратку)

3) дахо́дзіць па прызначэ́нні; прыхо́дзіць, прыбыва́ць

ein Brief ging mir zu — я атрыма́ў ліст [пісьмо́]

4)

spitz ~ — завастра́цца, канча́цца вастрыём

2.

vimp (s) адбыва́цца, быць, здара́цца

es ging da lústig zu — там было́ ве́села

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

geméin

1.

a

1) агу́льны

auf ~e Kósten — на агу́льныя сро́дкі

sich mit j-m ~ máchen — быць з кім-н. за панібра́та

2) про́сты, звыча́йны

ein ~er Tag — бу́дны дзень

das ~e Volk — про́сты наро́д

das ~e Lében — штодзённае жыццё

~es Métall — про́сты [звыча́йны] мета́л

der ~e Soldát — радавы́

3) по́длы, ні́зкі, вульга́рны

~e Rédensarten — вульга́рныя вы́разы

2.

adv ні́зка, по́дла, вульга́рна

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

kij

м.

1. кій, палка; кульба;

kij bilardowy — більярдны кій;

2. ~e мн. біццё, лупцоўка;

dostać ~e — атрымаць палкі; быць пабітым палкай;

skazać kogo na ~e гіст. прысудзіць каго да пакарання палкамі;

nie ~em, to pałką — не кіем, дык палкаю;

jakby kij połknął — нібы аршын праглынуў;

kij ma dwa końce — палка з двума канцамі;

kto chce psa uderzyć, zawsze kij znajdzie прык. хто захоча сабаку выцяць, кій заўсёды знойдзе

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

koniec

м. канец;

bez końca — без канца; без краю;

do końca — да канца, дашчэнту;

w końcu — урэшце, нарэшце;

koniec roku — канец года;

dobiegać końca — падыходзіць да канца;

koniec końców — урэшце, нарэшце;

zrobić z czym koniec — пакончыць (скончыць) з чым;

wszystko ma swój koniec — усё мае канец;

mieć na końcu języka — быць (круціцца) на языку;

wiązać koniec z końcem — звязваць канцы з канцамі;

na szarym końcu — на апошнім месцы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

przy

1. пры, каля, за;

siedzieć przy stole — а) сядзець за сталом;

б) сядзець каля стала;

2. пры; з (са); пад;

mówić przy świadkach — гаварыць пры сведках;

przy dobrych chęciach — са шчырымі жаданнямі;

być pieniądzach разм. быць пры грашах;

przy dźwiękach orkiestry — пад гукі аркестра;

3. пры, на;

przy rodzicach — пры бацьках;

mieszkać przy ulicy Długiej — жыць на вуліцы Доўгай;

przy czym — пры чым;

przy tym — пры тым

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

u

1. каля, ля;

siedzieć u stolu — сядзець ля стала;

u stóp góry — каля падножжа гары;

lampa wisi u sufitu — люстра вісіць пад столлю;

2. уст. ад;

zamek u strzelby — замок стрэльбы;

3. у;

mieszkać u ojca — жыць у бацькі;

być jak u siebie — быць (адчуваць сябе) як дома;

pracować u piekarza — працаваць у пекара;

u nas — у нас;

u ludzi — у людзей;

co u licha! — якога чорта!

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Мір 1 ’згода, адсутнасць сваркі, вайны’, ’спакой, цішыня’ (ТСБМ, Яруш., Шат., Бяльк.; драг., КЭС), мі́рнасць ’спакой’ (Нас., Гарэц.), міравая ’мірнае вырашэнне спрэчкі’ (ТСБМ, Др.-Падб.). Укр., рус. мир, польск. mir, mier, н.-, в.-луж. měr, чэш. mír, славац. mier, славен. mȋr, серб.-харв. ми̑р, макед. мир, балг. мир(ът), ст.-слав. миръ. Прасл. mirъ, а таксама měrъ, паводле сведчанняў з польск., славац., ст.-чэш. і харв. моў, утвораныя пры дапамозе суф. ‑r‑. І.‑е. адпаведнікі: ст.-літ. mieras, лат. miērs ’спакой, цішыня’, якія Буга (Rinkt., 1, 352–353) лічыць слав. запазычаннямі, алб. mirë ’добры’, ст.-інд. mitras ’сябар’. Да і.-е. *mei̯‑ ’сябраваць, звязваць’ (Бернекер, 2, 60; Траўтман, 175; Фасмер, 2, 626; Бязлай, 2, 185). Махэк₂ (364) у якасці крыніцы паходжання прасл. mirъ прапануе літ. rìmti, rimóti ’сціхаць, заспакойвацца, быць спакойным’, у якіх адбылася перастаноўка зычных асновы r — m > m — r. Мала верагоднай з’яўляецца версія аб суаднясенні прасл. mirъ і milъ паміж сабою (протаі.‑е. неадрозненне l — r, гл. F. Specht, Der Ursprung der indogerm. Deklination. Göttingen, 1947, 318–320) і з лац. mitis ’ціхі, лагодны, рахманы’, ст.-інд. mitráh ’сябар, прыяцель, Мітра’. Апошняе падтрымліваецца Пухвелам (Etudes mithriaque, 1978, Tegeran — Liege, 335–343), які мяркуе, што прасл. mirъ трэба разглядаць як утворанае з *mitro‑/*mitru (або *meyro‑/*meyru‑) — з таго ж кораня, што і імя Мітры, а не як запазычанае з іран. (скіфск.) *mihro, як сцвярджае Траймер (Wiener slav. Jahrb., 14, 1967–1968, 77). Варбат (ОЛА–1979, 327), падтрымліваючы даследаванні Тапарова (Pratidānam. The Hague–Paris, 1968, 109–113; ён жа, Semiotyka і struktura tekstu, Wrocław etc., 1973, 366–370) і бачачы ў семантыцы і фразеалогіі прасл. mirь старажытныя і.-е. уяўленні (у вобразе інда-іранскага Мітры) аб сацыяльнай арганізацыі як выніку дамоўленасці, аб стане сяброўства, мяркуе, што каш. mʼiěa ’жаніх’, mířota ’маладая’ — рэлікты старажытнай семантыкі mirъ ’дагавор (шлюбны)’, а *miriti абазначала ’заключаць дагавор’. Тапароў (Этимология–1967, 18–21) гаворыць аб Мітры як аб аб’яднальніку людзей у сацыяльную структуру, рус. в мир у формуле Mit(h)ra‑yat‑, у якой *yat‑ першасна азначала ’збіраць, згуртоўваць’, і мяркуе, што верагоднай можа быць адпаведная прасл. формула тыпу *mirъ jatiti ’збіраць людзей у грамаду’ або *miromъ (mirъmъ) jatiti sę ’збірацца грамадою’. Цалкам здавальняючай з’яўляецца этымалогія Мартынава (Зб. Аванесаву, 188–190): ён, абапіраючыся на словаўтваральную структуру лексем з r‑суфіксам і ŭ‑асновай, прыводзіць паралель да прасл. žьrěti — žirъ, vьrěti — virъ, таксама і mьrěti ’паміраць’ — mirъ (сувязь паміж mirъ і mьrěti гл., напрыклад, у славен. mir! ’маўчы’, zamréti ’анямець’). Сюды ж міры́цца, міры́ць ’наладжваць мірныя адносіны’ (ТСБМ, ТС), міры́льнік ’той, хто мірыць’ (Бяльк.).

Мір 2 ’сельская грамада’, ’народ, людзі’, ’свет’ (ТСБМ, Шат., Мат. Гом., Ян., ТС; пух., Нар. сл.; стаўбц., в.-дзв., Сл. ПЗБ). З рус. мир ’сельская грамада’, якое развілося са значэння ’мір, мірная суполка, згуртаванне’ у мір 1 (гл.). Пух. мір ’мноства’ (Жыв. сл.) развілося з мір 2.

Мір 3 ’маруна, павіліца сапраўдная, Galium verum L.’ (маг., Кіс.; Дэмб. 1). Да мір 1, мі́рны ’сяброўскі, дружны’. Матывацыя: лісты і плады лёгка чапляюцца да іншых раслін, прытуляюцца, як да сяброў, прыліпаюць. Адсюль і іншыя адпаведныя назвы: чэш. přitula, польск. przytulia, ляш. přitulek, рус. дереза, чэш. lepenice, lepovica, мар. lipkač, укр. липчица.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)