мікрафонспец. канструкцыі, які пераўтварае мех. ваганні (вібрацыі) звязак і храсткоў гартані чалавека, які гаворыць, у эл. ваганні. Практычна не ўспрымае гукавых ваганняў знешняга асяроддзя. Звычайна 2 Л. размяшчаюць з двух бакоў гартані па рамянях шлема. Выкарыстоўваецца для радыё- і тэлефонных размоў ва ўмовах (на аб’ектах) з высокім узроўнем шуму (у самалёце, танку, прамысл. цэху і да т.п.).
П’езаэлектрычны ларынгафон 1 — частка корпуса, якая прыціскаецца да гартані; 2 — п’езаэлемент з апорамі 4; 3 — вывады электрычнага напружання гукавой частаты.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
а́мпула
(лац. ampulla)
1) герметычна запаяная шкляная пасудзіна невялікіх памераў, у якой у стэрыльным выглядзе захоўваецца пэўная доза лякарства, раствору, крыві і інш.;
2) анат. расшыраная частка полага органа, які мае трубчастую будову (напр. а. слёзнага канала).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
чата́
1.Частка, адмераны або выдзелены ўчастак зямлі (Слаўг.).
2. Вартаўнічы пункт, старожка (АВАК, т. IV, 62). Тое ж ва́рта (в. Целяшы Слаўг.), чаты (АВАК, т. IV, 62).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
По́лка1 ’кавалак тканіны’, ’пялёнка’ (Ян.), ’пялёнка’ (Жд. 1), ’крысо’ (Сл. Брэс.), ’адно палотнішча (у дзяружцы, мяшку і інш.)’ (ТС), ’посцілка’ (ЛА, 2). Укр.пілка ’полка’, рус.полка ’кавалак тканіны ва ўсю шырыню’, по́лочка ’пярэдняя частка жаночай вопраткі’, славац.polka ’кавалак палатна спавіваць дзіця’, ’адно палотнішча’, балг.полка ’верхняя жаночая вопратка’, ’блуза’. Памяншальная форма ад прасл.*pola, якое ад *polъ ’палова, бок’ (гл. паў-), параўн. польск.poła ’палова’, славац.pola ’полка; крысо’, балг.пола́ ’ніжняя частка вопраткі’, ’палавінка варот’. Гл. пала́.
По́лка2 ’палок у лазні’, ’насціл для сушкі гароху і інш.’ (Ян.). Рус.полка ’паліца’, польск.półka ’тс’. Памянш. да пол2, першапачаткова ’дошка, плашка’; Банькоўскі (2, 689) рэканструюе *polъka ’расколатае напалову бервяно, што служыла паліцай’, што да праслав.*pelti ’раздзіраць на дзве часткі’ з і.-е.*(s)p(h)el‑ ’расколваць’. Ідэнтычнае polъ ’палова; бок, край’, параўн. апо́лак ’крайняя дошка з бервяна’. Гл. паў-, палова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
па́ртыя
(фр. parti, ням. Partei, ад лац. pars, -rtis = частка)
1) палітычная арганізацыя грамадскага класа, якая выражае яго інтарэсы і кіруе барацьбой у дасягненні пэўных мэт;
2) група людзей, аб’яднаных для выканання пэўнай работы (напр. п. геолагаў);
3) пэўная колькасць прадметаў, тавару (напр. п. дзіцячага адзення);
4) састаўная частка шматгалосага музычнага твора, якая выконваецца адным спеваком або адным інструментам;
5) гульня да пэўнага выніку (напр. шахматная п.).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
breast1[brest]n.
1. гру́дзі; грудна́я кле́тка
2.anat. мало́чная зало́за;
breast milk грудно́е малако́
3. грудзі́на (адзежы), пе́рад
4. гру́дка (частка цела ў птушкі);
The robin has a red breast. У малінаўкі чырвоная грудка.
5. гру́дка (мяса пярэдняй часткі птушкі або жывёліны);
chicken/turkey breasts куры́ныя/інды́чыя гру́дкі
6.lit. сэ́рца; душа́
♦
make a clean breast of smth. шчы́ра прызна́цца ў чым-н.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
біяхо́р
(ад бія- + гр. chora = прастор)
часткабіясферы, якая ўключае групу падобных біятыпаў і ўваходзіць у пэўны біяцыкл (напр. біяхоры пустынь, лясоў, стэпаў і інш. аб’ядноўваюцца ў біяцыкл сушы).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
прэа́мбула
(фр. préambule, ад лац. preambulus = які наперадзе)
1) прадмова, уступная частка якога-н. міжнароднага дакумента;
2) перан. пераход да якой-н. размовы, уступ да бяседы (напр. жартаўлівая п.).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
франто́н
(фр. fronton)
трохвугольная або цыркульная верхняя частка фасада будынка, абмежаваная схіламі даху па баках і карнізам знізу, а таксама ўпрыгожанне ў той жа форме над вокнамі або дзвярамі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
цылі́ндр
(гр. kylindros)
1) геаметрычнае цела, абмежаванае цыліндрычнай паверхняй і дзвюма паралельнымі плоскасцямі, якія яе перасякаюць;
2) частка рухавіка, дзе ходзіць поршань;
3) высокі цвёрды мужчынскі капялюш з палямі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
