Тура́я ‘здаровая, дзябёлая жанчына або дзяўчына’ (Стома Сл.). Няясна. Нагадвае словаўтваральны варыянт туры́ца 1 ‘дзябёлая, мажная жанчына’ (Нас.), гл. Меркаванні пра ўтварэнне ад літ. turė́ti ‘мець, валодаць, трымаць, заключаць у сабе’ пры дапамозе суф. ‑a‑ja‑, параўн. туляя́ ‘гультайка’, меляя́ ‘пустамеля’, цера́я ‘тая, хто трэ лён’, верзяя́ ‘пляткарка’, гл. Саўка, Запісы, 23, патрабуюць дадатковай аргументацыі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

implikować

незак. кніжн.

1. заключаць у сабе;

2. komu co прыпісваць каму што

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ábkapseln

1.

vt заключа́ць у ка́псулу [абало́нку]

2.

(sich) замкну́цца, па-

гэ́дбіцца ў сябе́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Ábkommen

n -s, - пагадне́нне; зго́да

laut ~ — зго́дна з дамо́вай

ein ~ tréffen* — заключа́ць пагадне́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

contract​2 [kənˈtrækt] v.

1. заключа́ць дагаво́р/пагадне́нне; браць на сябе́ абавя́зкі

2. сціска́ць; сціска́цца; скарача́ць; скарача́цца;

cont ract expenses скарача́ць выда́ткі

3. набыва́ць (прывычку, звычку), атры́мліваць, падхо́пліваць;

contract a disease захварэ́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

страхава́ць, страхую, страхуеш, страхуе; незак., каго-што.

1. Праводзіць страхаванне (у 2 знач.), заключаць дагавор аб страхаванні. Страхаваць жыццё. Страхаваць багаж. Страхаваць маёмасць. Страхаваць будынак ад пажару.

2. Спец. Засцерагаць ад няшчасных выпадкаў пры выкананні гімнастычных практыкаванняў, цыркавых нумароў і пад. Страхаваць гімнаста.

3. перан. Засцерагаць ад чаго‑н. (непрыемнага, непажаданага). Вы не зусім правільна зрэагавалі на гэты выпадак — трэба было страхаваць сябе ад новага «ЧП» не суровымі вымовамі. Дадзіёмаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Страхава́ць ‘забяспечваць, засцерагаць’, ‘заключаць дамову пра выплату кампенсацыі’ (ТСБМ), стрыхава́ць ‘тс’ (Янк. 1), страхо́ўка ‘плацеж паводле дамовы аб кампенсацыі страт’ (Сержп., Бяльк.), стрыхо́ўка ‘тс’ (Янк. 1). З рус. страхова́ть ‘тс’, страхо́вка ‘тс’, якое ад страх, гл. (Фасмер, 3, 772). Магчыма, на падставе эліпсіса ўстойлівых спалучэнняў тыпу на свой страх, параўн. у Даля: “страховать… отдавать кому на страх, на ответ, ручательство”, аналагічна ням. Sorge ‘клопат’ (з больш ранняга ‘страх перад пагрозай’), Versorgen ‘забяспечваць’, гл. Новое в рус. этим., 222.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

заключа́цца несов.

1. (в чём-л.) заключа́ться; состоя́ть;

спра́ва ~ча́ецца ў насту́пным — де́ло заключа́ется в сле́дующем;

эстэты́чнае хараство́ ~ча́ецца ў тым... — эстети́ческая красота́ заключа́ется в том...;

2. страд. заключа́ться; соверша́ться; см. заключа́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ally

I [əˈlaɪ]

1.

v.t. -lied, -lying

1) злуча́ць

to ally oneself — уступа́ць у хаўру́с, саю́з; заключа́ць умо́ву

2) Pass. быць зьвя́заным

Norwegian is nearly allied to Danish — Нарвэ́ская мо́ва ве́льмі блі́зкая да да́цкае

2.

v.i.

заключа́ць хаўру́с, саю́з

to ally against the common enemy — заключы́ць саю́з супро́ць супо́льнага во́рага

II [ˈælaɪ]

n., pl. -lies

1) хаўру́сьнік -а, саю́зьнік -а m.

2) памага́ты -ага; памо́чнік -а m., памо́чніца f.; прыхі́льнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

заключэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. заключаць — заключыць (у 1 знач.).

2. Вывад, суджэнне, меркаванне, зробленыя на падставе чаго‑н. Зрабіць заключэнне. Прыйсці да заключэння. Заключэнне ўрача. □ А Сцёпка вывеў з гэтага такое заключэнне, што і перабор меры таксама нядобры, як і недабор. Колас.

3. Апошняя, заключная частка твора, прамовы і пад. Дысертацыя складаецца з уступу, трох глаў і заключэння. □ У заключэнні перадачы выступае калгасная мастацкая самадзейнасць. «Звязда».

•••

У заключэнне — пад канец, заканчваючы што‑н. У заключэнне хор выконваў песню.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)