рэзо́н, ‑у, м.

Разм. Сэнс, падстава, разумны довад. [Змітрок:] — Людзі кажуць: ад свайго злодзея нідзе нічога не схаваеш. Так і тут, пэўна ж.. [солтыс] многа чаго ведае. Але даказваць на сваіх аднавяскоўцаў няма яму рэзону. Машара. // звычайна мн. (рэзоны, ‑аў). Доказы, аргументы. Андрэй, Насцін бацька, не прымаў пад увагу гэтых рэзонаў і стаяў на сваім. Колас.

[Фр. raison.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

verify [ˈverɪfaɪ] v.

1. правяра́ць, кантралява́ць;

verify details удакладня́ць дэта́лі;

verify figures правяра́ць лі́чбы

2. пацвярджа́ць; дака́зваць;

The prediction of bad weather was verifi e d . Прагноз кепскага надвор’я спраўдзіўся.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ad absúrdum

: ~ führen

1) даво́дзіць да абсу́рду

2) матэм. дака́зваць ад проці- ле́глага

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

erwéisen

*

1.

vt дака́зваць, даво́дзіць

2) ака́зваць, рабі́ць (гонар, паслугу)

2.

(sich) ака́звацца, апыну́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

reason​2 [ˈri:zn] v. ду́маць, меркава́ць; дака́зваць

reason out [ˌri:znˈaʊt] phr. v. разважа́ць, рабі́ць высно́вы

reason with [ˌri:znˈwɪθ] phr. v. угаво́рваць, перако́нваць;

It is useless to reason with him. Няма ніякага сэнсу яго пераконваць.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Wáhrheitsbeweis

m -es, -e до́каз і́сціны

den ~ führen — юрыд. дака́зваць і́сціну

den ~ ántreten* — прысту́піць да до́казу і́сціны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

prove [pru:v] v. (proved, proved or proven)

1. дака́зваць, даво́дзіць;

They said I wouldn’t succeed, but I proved them wrong. Яны сцвярджалі, што я не даб’юся поспехаў, але я даказаў, што яны памыляліся.

2. выпрабо́ўваць, правяра́ць

3. ака́звацца, праяўля́цца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

улича́ть несов.

1. (изобличать) выкрыва́ць; (обвинять) абвінава́чваць; (ловить) лаві́ць;

улича́ть кого́-л. во лжи выкрыва́ць чыю́-не́будзь хлусню́, лаві́ць каго́-не́будзь на хлусні́;

2. (свидетельствовать против кого-л., доказывать) све́дчыць; даво́дзіць, дака́зваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Даказа́ць ’даказаць, давесці’, ’дагаварыць’. З аналагічнымі значэннямі гэты дзеяслоў адзначаецца і ў іншых слав. мовах. Параўн. рус. доказа́ть ’даказаць, давесці’, дыял. доказа́ть ’дагаварыць, паведаміць аб чым-н.; вытлумачыць і г. д.’, укр. доказа́ти ’дагаварыць, папракнуць, абвінаваціць і да т. п.’, чэш. dokázati ’даказаць, пацвердзіць, дабіцца; дагаварыць; выканаць, зрабіць і г. д.’, славац. dokázať ’даказаць, выканаць, зрабіць’, балг. дока́жа ’дагаварыць; даказаць’, макед. докаже ’даказаць; дагаварыць’, серб.-харв. дока́зати ’растлумачыць; данесці, выдаць; пераканаць і г. д.’ Лічыцца прасл. утварэннем: *dokazati (з прэфіксам *do‑ ад дзеяслова *kazati ’даказваць, гаварыць’). Гл. Трубачоў, Эт. сл., 5, 57–58; Фасмер, 2, 159; Брукнер, 223; Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 156.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bewéisen

* vt дака́зваць

j-s Schuld ~ — даказа́ць чыю́-н. віну́; выка́зваць, праяўля́ць

j-m séine Áchtung ~ — засве́дчыць каму́-н. сваю́ паша́ну [пава́гу]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)