вы́кусіць, ‑кушу, ‑кусіш, ‑кусіць; зак., што.

Укусіўшы зубамі, выесці, вырваць частку чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wydrzeć

зак. вырваць; выдзерці;

wydrzeć z rąk — вырваць з рук

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адшпунтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

Вырваць, выбіць шпунт; адкрыць. Адшпунтаваць бочку з півам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вы́рвіна ’абрыў на Дзвіне’ (Яшк.). Ад вырваць (гл.) з суф. ‑іна. Параўн. вырва, рваць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wyrwać

зак. вырваць; выдзерці

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wyszarpać

зак. вырваць; выхапіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wyszarpnąć

зак. вырваць; выхапіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

знудзі́ць, ‑дзіць; безас. зак.

Зрабіцца блага; вырваць ​2. Ад алею і ладану знудзіць можа. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́шчыпаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Вырваць шчыпкамі ўсё ці частку чаго‑н. Вышчыпаць цыбулі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́смыкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Вырваць, выцягнуць; вышмаргнуць што‑н. у некалькі прыёмаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)