кандыцыяне́р, ‑а, м.

1. Устаноўка для забеспячэння патрэбнай тэмпературы, вільготнасці і саставу паветра ў памяшканні.

2. Апарат для цеплавой апрацоўкі збожжа ў мукамольнай вытворчасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каўтану́ць і каўтну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак. і аднакр.

Абл. Глынуць. Славік выпіў, паморшчыўся, быццам воцату каўтнуў. Шамякін. [Сымон] сутаргава каўтануў паветра. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэ́дзіць, рэджу, рэдзіш, рэдзіць; незак., што.

Абл. Рабіць рэдкім, радзейшым. У залы першага і трэцяга класа ўрываецца свежае паветра, рэдзіць дым, раздзьмухвае полымя. Шынклер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

haust, ~u

м. глыток;

jednym ~em — адным глытком;

haust powietrza — глыток паветра

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

deflate [dɪˈfleɪt] v.

1. выпампо́ўваць, выпуска́ць паве́тра/газ (пра шыны, балон і да т.п.)

2. : deflate rumours абвярга́ць чу́ткі

3. [ˌdɪ:ˈfleɪt] econ. скарача́ць вы́пуск грашо́вых зна́каў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

gasping

[ˈgæspɪŋ]

1.

n.

хапа́ньне паве́тра, ве́льмі цяжко́е або́ су́таргавае ды́ханьне

2.

adj.

су́таргавы, канвульсі́ўны, спазматы́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

indispensable

[,ɪndɪˈspensəbəl]

adj.

1) неабхо́дны

Air is indispensable to life — Паве́тра неабхо́днае для жыцьця́

2) абавязко́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

засто́йны stagnierend;

засто́йнае беспрацо́ўе эк stagníerende Árbeitslosigkeit;

засто́йная гіпертанія мед Stáuungshypertonie f -, -n;

засто́йнае паветра Tótluft f -, -lüfte

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

адфы́ркацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Разм. З шумам выдыхнуць паветра праз нос, рот. З вады вылез Рахуба. Вылез, адфыркаўся і падаўся да сваёй машыны. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абцяка́льны, ‑ая, ‑ае.

1. З вонкавымі абрысамі, што забяспечваюць пры руху найменшае супраціўленне паветра. Абцякальная форма.

2. перан. Кніжн. Які абыходзіць спрэчныя пытанні. Абцякальны адказ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)