Разм. Тое, што і намерыцца (у 1 знач.). [Антон] выйшаў за вароты, пастаяў, падумаў і ўжо як чалавек, які цвёрда нешта намерыў, пашыбаваў да брата.Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
па-ране́йшаму, прысл.
Так, як і раней. На схілах, куды пайшлі пехацінцы, было па-ранейшаму ціха.Мележ.Косця нешта расказваў яшчэ, але думкі Міхася былі па-ранейшаму далёка адсюль.Шыцік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыкме́тна,
1.Прысл.да прыкметны (у 1 знач.).
2.безас.узнач.вык. Можна бачыць, відаць. Было прыкметна, што пані Ядвіга хацела яшчэ нешта дадаць да характарыстыкі «пана доктара».Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раскірэ́ка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑рэцы, Т ‑ай (‑аю), ж.
Разм. Тое, што і раскарака. Спатыкнуўшыся на раскірэку саху, Цыля нешта па-свойму сказала.Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ту́мблер, ‑а, м.
Механічны пераключальнік, які выкарыстоўваецца для камутацыі ланцугоў кіравання ў электра- і радыётэхнічных прыборах. Віця падкруціў тумблер настройкі. Нешта чорнае, падобнае на лодку, прамільгнула сярод шэрых хваль.Шыцік.
[Англ. tumbler.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
узгавары́цца, ‑варуся, ‑ворышся, ‑ворыцца; зак.
Разм. Разгаварыцца, пачаць гаворку. Калі раз сабраліся на вячоркі да Варанковых ды ўзгаварыліся нешта пра Піперманіху, дык Галаскокавых Агата стала спакваля пад’язджаць пад Зосю.Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
cast a veil over, draw a veil over
а) апусьці́ць засло́ну
б) затаі́ць не́шта, прыхава́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
charge off
а) сьпіса́ць як згу́бу
б) сьпіса́ць на не́кага, на не́шта
в) ху́тка паімча́цца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
forebode
[fɔrˈboʊd]1.
v.t.
1) перасьцерага́ць; прадка́зваць
2) прадчува́ць (не́шта благо́е)
2.
v.i.
прадчува́ць; прадрака́ць, праро́чыць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
АДЗІ́НКАВАЕ,
асобнае, індывідуальнае, філасофская катэгорыя, якая адлюстроўвае існаванне адносна асобных у прасторы і часе рэчаў, з’яў, працэсаў з індывід. якаснай і колькаснай акрэсленасцю. Выяўляе тое, што ўласціва толькі гэтаму аб’екту і адрознівае яго ад іншых. У якасці адзінкавага можа разглядацца не толькі асобны прадмет, яго ўласцівасці ці прыкмета, але і цэлы іх клас, калі яны бяруцца як нешта адзінае. Адзінкавае непарыўна звязана з агульным. Любая рэч індывідуальная ў параўнанні з іншымі, разам з тым у пэўных адносінах валодае агульнымі з імі ўласцівасцямі. Улік катэгорыі адзінкавага ў метадалогіі пазнання праяўляецца ў пераходзе ад адзінкавага праз асаблівае да агульнага, заканамернага.