Verbum

анлайнавы слоўнік

причини́ть сов. прычыні́ць; (сделать) зрабі́ць; (принести) прыне́сці.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нара́зіць

‘надакучыць, прычыніць прыкрасць каму-небудзь; падвесці каго-небудзь пад што-небудзь (наразіць каго-небудзь на рызыку)’

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дадзе́ць, -дзе́ну, -дзе́неш, -дзе́не; зак. (разм.).

Прычыніць непрыемнасць, даняць, дапячы чым-н.; абрыдаць.

Д. да нутра.

Сварка гэта ўжо дадзела.

|| незак. дадзява́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прычыня́ць гл. прычыніць I, II

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

przyczynić

зак. прычыніць, выклікаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ліхі́, -а́я, -о́е.

1. Які можа ці здольны прычыніць бяду, нядобры, злы, дрэнны.

Л. чалавек.

2. Звязаны з цяжкім жыццём, перажываннямі.

Ліхая гадзіна.

|| наз. лі́хасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Прычы́нца ’віноўнік’ (Нас.). З польск. przyczyńca ’тс’, якое да przyzynió ’прычыніць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

раз’е́сці, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́сць, -яду́ць; раз’е́ў, -е́ла; -е́дзены; зак., што.

Разбурыць, прычыніць пашкоджанні чаму-н.

Кіслата раз’ела скуру.

|| незак. раз’яда́ць, -а́е.

|| наз. раз’яда́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

beschädigen

vt прычыні́ць шко́ду; пашко́дзіць, папсава́ць; пара́ніць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

прычыне́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прычыняць ¹ — прычыніць ¹ і прычыняцца ¹ — прычыніцца ¹.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)