дзіця́тка, ‑а, н.

Разм. Ласк. да дзіця (у 1, 2 знач.). Марына знае нораў сына — Дзіцятка трэба пакарміць. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зайчы́ны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і заячы (у 1, 2 знач.). Зайчыны след. Зайчыны нораў.

•••

Зайчыная душа гл. душа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

temper​1 [ˈtempə] n.

1. но́раў, хара́ктар;

He has a quick temper. Ён мае гарачы нораў.

2. настро́й; гумо́р;

fly/get into a temper раззлава́цца

♦

keep/lose one’s temper вало́даць сабо́й/выхо́дзіць з сябе́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Charákterbeschaffehneit

[ka-]

f -, -en уласці́васць хара́ктару, но́раў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Gemütsart

f -, -en тэмпера́мент, но́раў, хара́ктар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

парсючы́ны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да парсюка. Парсючыная галава. // Такі, як у парсюка. І ў маленькага парасяці парсючыны нораў. З нар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Панаво́рышчу ’нечакана, выпадкам’ (Бяльк.). З *панаровышчу ў выніку метатэзы зычных; далей да нораў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Нара́ў ’спадоба’ (Юрч.), нараўцо ’звычай’ (Некр.), параіцца: Дзе сяльца, там і нараўца (Янк. 1). Гл. нораў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Панаро́ўка ’звычай’ (Касп., Мат. Гом., Сцяшк. Сл.), ’дрэнная звычка’ (Юрч.). Конфіскнае ўтварэнне (па‑ + ‑ка) ад нораў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

но́ров м. но́раў, -раву м.; (характер) нату́ра, -ры ж.;

с но́ровом з но́равам, нараві́сты;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)