інфа́нт
(ісп. infante, ад лац. infans, -ntis = немаўля, дзіця)
тытул прынцаў каралеўскага роду ў манархічнай Іспаніі і Партугаліі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
wean [wi:n] v. (off/from) адыма́ць (немаўля́) ад грудзе́й;
wean smb. (away) from smth. паступо́ва адву́чваць каго́-н. ад чаго́-н.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Малдзіць ’гаварыць адно і тое ж, бубніць’ (ваўк., Сл. ПЗБ). Паводле Грынавяцкене (там жа, 3, 23), з літ. maldýti ’паломнічаць’, ’заспакойваць немаўля’, ’вельмі прасіць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сысу́н, ‑а, м.
1. Дзіцяня млекакормячай жывёліны, якое ссе маці. Цётка Палагея, трымаючы за заднія ногі чорнагаловага сысуна, тройчы лінула на яго вады з кубка. Ермаловіч. // Разм. жарт. Маленькае дзіця; немаўля. // Разм. іран. Малады, нявопытны ў якой‑н. справе чалавек.
2. толькі мн. (сысуны́, ‑оў). Тое, што і млекакормячыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Малазён ’немаўля, грудное дзіця’ (Федар. 7). Утворана, як маладзей (гл.), з mold‑ і суф. ‑ěnъ. Мена дз > з (гл. Карскі, 1, 350–351). Да малады́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ *Нічаге́за (нічогеза) ’злая жанчына’: Той то вельмі добрэз‑ ный, а вона нічогеза (ТС). Ад нічогі ’дрэнны, злы’, экспрэсіўны суфікс ‑еза, параўн. малёнезя ’немаўля’ (Карскі 2-3, 31).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мало́еI н разм Kléinkind n -(e)s, -er; Säugling m -(e)s, -e, Baby [´be:bi] n -s, -s (немаўля)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
wee1 [wi:] adj. infml мале́нькі, малюпа́сенькі;
a wee bit кры́шку;
a wee lad немаўля́;
a wee of whisky глыто́к ві́скі;
the wee folk гно́мы; фе́і
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
babe [beɪb] n.
1. dated дзіця́, дзіцё, немаўля́
2.slang бэ́йбі (у звароце да дзяўчыны)
3. infml красу́ня
♦
babes in the wood даве́рлівыя лю́дзі, наі́ўныя лю́дзі
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
кармі́ць, кармлю́, ко́рміш, ко́рміць; ко́рмлены; незак., каго (што).
1. чым і без дап. Даваць ежу, корм.
К. дзіця.
Пара к. карову.
2. Выкормліваць дзіця сваім малаком.
К. немаўля.
3. перан. Забяспечваць неабходным для пражыцця, утрымліваць.
К. сірот.
◊
Карміць абяцанкамі — абяцаць зрабіць што-н., але не выканаць.
|| зак. накармі́ць, -кармлю́, -ко́рміш, -ко́рміць; -ко́рмлены (да 1 і 2 знач.), пакармі́ць, -кармлю́, -ко́рміш, -ко́рміць; -ко́рмлены (да 1 і 2 знач.), пракармі́ць, -кармлю́, -ко́рміш, -ко́рміць; -ко́рмлены (да 3 знач.); наз. прако́рм, -у, м. (да 3 знач.) і пракармле́нне, -я, н. (да 3 знач.).
|| наз. кармле́нне, -я, н. (да 1 і 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)