інтраспе́кцыя, ‑і, ж.

Метад вывучэння псіхічнага жыцця чалавека саманазіраннем. Карыстацца інтраспекцыяй.

[Ад лац. introspectare — глядзець усярэдзіну.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

одолжа́ться

1. пазыча́ць (у каго);

2. (пользоваться услугами) карыста́цца паслу́гамі (ла́скай);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зру́чны, -ая, -ае.

1. Такі, якім лёгка ці прыемна карыстацца.

Зручнае крэсла.

Мне тут зручна (безас., у знач. вык.). Зручна (прысл.) усесціся.

2. Падыходзячы; такі, які патрэбен.

З. выпадак.

|| наз. зру́чнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жу́льнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Карыстацца несумленнымі, жульніцкімі прыёмамі; махляваць, ашукваць. Жульнічаць у гульні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прызна́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. гл. прызнацца, прызнаць.

2. Словы, у якіх хто-н. прызнаецца ў чым-н.

Пачуць чыё-н. п.

3. Станоўчая ацэнка, адносіны з боку каго-, чаго-н.

Карыстацца агульным прызнаннем.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

make use of

карыста́цца чым, скарыста́ць што; ужыва́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

refer to a dictionary

зьвярта́цца да сло́ўніка, карыста́цца сло́ўнікам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Трэ́баць ‘патрабаваць’ (Мат. Гом.). Параўн. н.-луж. trjobaś ‘карыстацца, патрабаваць’, в.-луж. trjebać ‘мець патрэбу’, ‘карыстацца’, ‘патрабаваць’, серб. тро̏бати ‘патрабаваць’, славен. trebati ‘тс’. Хутчэй за ўсё, новаўтварэнне ад трэба 2 (гл.), аналагічна наконт лужыцкіх слоў гл. Шустар-Шэўц, 1528. Не выключана другаснае ўтварэнне (інфінітыў) на аснове сцягненых формаў тыпу трэ́бала, гл. трэ.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

usable [ˈju:zəbl] adj. прыда́тны для ўжыва́ння; Іt’s no longer usable. Гэтым нельга больш карыстацца.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

педаліза́цыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Валоданне, уменне карыстацца педаллю музычнага інструмента.

2. Сістэма педалей у чым‑н. Арфа з падвойнай педалізацыяй. Педалізацыя аўтамашыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)