1.Памянш.-ласк.да шыя. Ева толькі што распачала сваю гутарку з цялушачкаю і гладзіла яе бліскучую шыйку.Колас.
2. Вузкая, завужаная частка чаго‑н. Шыйка пазванка. □ Каса ў шыйцы хруснула і засталася ў купіне.Крапіва.Пракоп Дубасаў сказаў, што Сямён Дзікун хоча сумясціць у адну тры аперацыі па шліфоўцы шыек каленчатага вала.Шыцік.У руцэ пана Цабы пагойдваўся жоўты збанок, падвязаны за шыйку вяровачкай.Брыль.
3. Хваставая частка цела прэснаводнага рака. Стаў рак на шыйцы, клешні ўгору падняў.Якімовіч.Трактарыст хуценька аблупіў клюшню, потым адным махам управіўся з шыйкай і нарэшце ўзяўся за ножкі.Чыгрынаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
savage
[ˈsævɪdʒ]1.
adj.
1) дзі́кі, дзікі́
2) нецывілізава́ны, ба́рбарскі; дзіку́нскі
savage customs — дзіку́нскія звы́чаі
3) лю́ты, зьве́рскі
a savage dog — лю́ты, кусьлі́вы саба́ка
4)
а) мо́цна ўзлава́ны, разью́шаны
б) неперабо́рлівы ў сло́вах, ла́янцы
5) непрыру́чаны, дзі́кі, дзікі́
2.
n.
1) дзіку́н -а́m., дзіку́нка f.
2) нястры́мны, шалёны або́ лю́ты чалаве́к
3) нявы́хаваны чалаве́к
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
1. Уперціся ў што‑н. для апоры, адштурхоўвання, супраціўлення. Не здольны ўжо разважаць,.. [Яўхім], як стаяў, упяўся лапцямі ў разору, закрычаў: — Не пушчу!!!Мележ.Тады Ігналь пабег у парог, зняў з вешалкі кажух і апрануў; сунуў босыя ногі ў валёнкі, упяўся ў дзверы.Лупсякоў.// Моцна ўхапіцца, учапіцца за што‑н. — А-а! — Славік завыў, як дзікун. Але волі хапіла не перакінуць нагі з педалі газу на педаль тормаза. Упяўся да болю ў баранку.Шамякін.
2. Напружыць свае сілы, напяцца. Гняды аж упяўся крыху, пакуль з месца крануў, але нічога, павёз.Чарнышэвіч.
3.перан.Разм. Уперціся, не захацець згадзіцца з чым‑н. — Не, браце, ты мне дай не кабылу, а жаробку.. — Хведар пасунуўся следам за Варывонам і ўсё шаптаў сам сабе разважліва: — Такі, мусіць, жаробкі не дасць. От як упяўся.Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
wild
[waɪld]1.
adj.
1) дзі́кі
2) нецывілізава́ны
wild man — дзіку́н -а́m
3) разгу́льны, распу́сны
to live a wild life — жыць распу́сным жыцьцём
4) запусьце́лы
5) ашале́лы, разью́шаны
wild with rage — ашале́лы ад гне́ву
6) бу́рны
a wild storm — бу́рная навальні́ца
7) невераго́дны, дзі́ўны, недарэ́чны
8) жо́рсткі, лю́ты
2.
n.
1) дзіч, дзі́касьць f.
2) пустэ́ча f.; абло́га f.
3.
adv.
дзі́ка, да дзі́касьці
•
- drive wild
- run wild
- take a wild stab
- wild fire
- wild flower
- wild goose chase
- wild land
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)