дзіку́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дзіку́н дзікуны́
Р. дзікуна́ дзікуно́ў
Д. дзікуну́ дзікуна́м
В. дзікуна́ дзікуно́ў
Т. дзікуно́м дзікуна́мі
М. дзікуне́ дзікуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзіку́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Чалавек з племені, якое знаходзіцца на ступені першабытнай культуры; нецывілізаваны чалавек.

2. Нелюдзімы, дзікаваты чалавек, які пазбягае людзей (разм.).

|| ж. дзіку́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. дзіку́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзіку́н, -на́ м., прям., перен. дика́рь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзіку́н, ‑а, м.

1. Чалавек з племені, якое знаходзіцца на ступені першабытнай культуры; нецывілізаваны чалавек. // Пра некультурнага, неразвітага, грубага чалавека. — Тупагаловыя дзікуны! Яны не разумеюць, што няма той сілы, якая знішчыла б народ. Шамякін. Я баяўся, што стычынскія хлапчукі зловяць мяне на вуліцы і адлупцуюць. Такія дзікуны могуць! Чарнышэвіч.

2. Разм. Нелюдзімы, дзікаваты чалавек. [Панне] Людміле цікава было паглядзець на гэтага дзікуна і пустэльніка, які яшчэ аж дасюль не быў у Завітанках. Колас.

3. Разм. Пра чалавека, які адпачывае ў курортным месцы без пуцёўкі. — Люблю ездзіць адпачываць «дзікуном», — гаварыў.. Аляксей Пятровіч. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзіку́н м

1. (першабытны чалавек) Úrmensch m -en, -en; Wílde (sub) m -n, -n;

2. перан (нелюдзімы) Ménschenscheue (sub) m -n, -n (разм)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дика́рь прям., перен. дзіку́н, -на́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

barbarian​1 [bɑ:ˈbeəriən] n.

1. ва́рвар

2. дзіку́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дзіку́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да дзікун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

savage​1 [ˈsævɪdʒ] n. dated дзіку́н; дзіку́нка; ва́рвар; грубія́н; грубія́нка; хам; ха́мка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Barbár

m -en, -en ва́рвар, дзіку́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)