владе́ть несов.
1. (иметь в своей собственности) вало́даць, улада́ць;
владе́ть лесны́ми бога́тствами вало́даць (улада́ць) лясны́мі бага́ццямі;
2. (управлять) вало́даць, улада́ць;
А́нглия до́лгое вре́мя владе́ла И́ндией А́нглія до́ўгі час вало́дала (улада́ла) І́ндыяй;
3. (быть в состоянии действовать чем-л.) вало́даць; (иметь способность действовать — ещё) служы́ць;
больно́й не владе́ет руко́й хво́ры не вало́дае руко́й;
у больно́го рука́ не владе́ет у хво́рага рука́ не слу́жыць (не вало́дае);
4. (уметь обращаться с чем-л., пользоваться чем-л.) вало́даць;
владе́ть ору́жием вало́даць збро́яй;
владе́ть иностра́нным языко́м вало́даць заме́жнай мо́вай.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́трымка¹, -і, ДМ -мцы, ж.
1. Уменне валодаць сабой; стойкасць, цярплівасць.
Праявіць вытрымку.
2. Час, на працягу якога адкрыты аб’ектыў фатаграфічнага апарата.
Зняць з вялікай вытрымкай.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
непрыто́мнасць, -і, ж.
1. Страта прытомнасці, выкліканая хваравітым станам або душэўным узрушэннем.
Быць у непрытомнасці.
2. Крайняя ступень душэўнага ўзрушэння, пры якой траціцца здольнасць валодаць сабой.
Напалохацца да непрытомнасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
possess
[pəˈzes]
v.
1) мець што, вало́даць чым
2) быць ула́сьнікам; вало́даць (маёмасьцю, сі́лай)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
версіфіка́цыя
(лац. versificatio)
вершаскладанне, уменне складаць вершы, валодаць паэтычнай тэхнікай.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
self-command [ˌselfkəˈmɑ:nd] n. самавало́данне;
keep self-command вало́даць сабо́ю
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
абараназдо́льнасць, ‑і, ж.
Валодаць усімі неабходнымі для абароны сродкамі; гатоўнасць да абароны. Мацаваць абараназдольнасць Савецкай дзяржавы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пэ́ндзаль, -дзля, мн. -дзлі, -дзляў, м.
Пучок шчаціння, валасоў на ручцы для нанясення фарбы, клею на што-н.
Малярны п. П. мастака.
Валодаць пэндзлем (умець маляваць карціны).
|| паменш.
пэ́ндзлік, -а, мн. -і, -аў, м.
|| прым. пэ́ндзлевы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)