Валакі́ты ’частка сахі’ (рудзен., КЭС). Да валачы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валачы́нкі ’таган для люлькі’ (КСП). Да валачы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валачы́льшчык (БРС). Да валачы з фармантам ‑ільшчык; параўн. насільшчык.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тарнэ́піць, прытарнэ́піць ’валачы, несці, везці’ (стаўб., Нар. сл.). Гл. тарнабіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тарна́біць ’валачы, цягнуць, несці з цяжкасцю’ (Скарбы), сюды ж, магчыма, тарнэ́піць ’валачы, несці, везці’ (карэліц., Нар. сл.). Мажліва, ад тараба́ніць 2 (гл.) з перастаноўкай зычных б (п) і н і пропускам галоснага або з экспрэсіўнай устаўкай з тараніць 3 ’несці’, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

tow​3 [təʊ] v. валачы́, цягну́ць (на вяроўцы); буксі́раваць;

The ship was towed out of the port. Судна выйшла з порта на буксіры.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

цяга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. каго-што. Тое, што і цягнуць (у 1, 2, 4, 6 і 13 знач.) з той розніцай, што цягаць абазначае шматразовае дзеянне, якое адбываецца ў розны час і ў розных напрамках.

2. каго-што. Красці.

Ліс цягае куранят.

3. што. Насіць доўгі час (пра адзенне, абутак; разм.).

Пяты год чаравікі цягае.

4. каго-што. Валачы па зямлі.

Ц. хустку па зямлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

валачы́ць

1. гл валачы;

2. разм (насіць адзенне) trágen* vt;

3. тэх:

валачы́ць дрот Draht zíehen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Валачы́льнік ’прылада ў баране, якой трасуць барану пры баранаванні’ (Выг. дыс.). Да *валачы́ла < валачы ’цягнуць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

hale

I [heɪl]

adj.

мо́цны, здаро́вы

II [heɪl]

v.t.

1) цягну́ць сі́лай, валачы́; ту́заць

2) змуша́ць (ісьці́), заця́гваць куды́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)