clamor
[ˈklæmər]
1.
n.
1)
а) крык, га́лас -у m.
б) го́ман, шум -у m.
2) крыклі́выя дамага́ньні, гу́чныя пратэ́сты
2.
v.
1) крычэ́ць, падыма́ць га́лас
2) крыклі́ва дамага́цца, пратэстава́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
shriek
[ʃri:k]
1.
n.
1) мо́цны, прарэ́зьлівы крык, віск, сьвіст -у m.
the shriek of an engineer’s whistle — прарэ́зьлівы гук параво́знага сьвістка́
2) гу́чны ро́гат
2.
v.i.
прарэ́зьліва крыча́ць, вішча́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ро́зляг у выразе: розляг ідзе ’разносіцца, пашырацца (пра шум, крык і інш.)’ (навагр., Жыв. НС). Ад разляга́цца ’тс’, якое з прасл. *orz‑lęgati sę ’тс’ (параўн. укр. розляга́тися, польск. rozlegać się, н.-луж. rozlěgaś se, чэш. rozléhati se, славац. rozliehať sa, славен. razlégati se, серб. разле́гати се ’тс’, харв. razlèći se). Да раз- (роз-) і ле́гчы (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тыга ‘прэч’ (Адм.): тыга, гад! (Я. Колас). Волевыяўленчы выклічнік, магчыма, суадносіцца з ту-га́, цюга́ (гл.). Блізкія па форме выклічнікі, параўн. укр. тег, тега, ти́га, рус. ти́га‑ти́га, те́га, те́жа служаць для падзывання гусей і лебедзяў (гл. Фасмера, 4, 55) і, мажліва, імітуюць іх крык, падобна да макед. дыял. тъга‑тъга — падзыўныя для жывёлы і інш.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вар’я́цкі, ‑ая, ‑ае.
1. Уласцівы вар’яту; такі, як у вар’ята. Вар’яцкі смех. Вар’яцкія вочы. □ [Іван] прахапіўся адразу і ў тое ж імгненне пачуў недарэчны вар’яцкі крык. Быкаў.
2. Неразумны, шалёны; дзікі. Вар’яцкія ідэі, планы.
3. перан. Разм. Які характарызуецца крайняй ступенню праяўлення, выключны (па сіле, велічы, напружанасці). Вар’яцкая злосць. □ Мы перамаглі буру, вар’яцкую сілу стыхіі і хутка паднімем парус зваротнага плавання. Гамолка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
узбу́джаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад узбудзіць.
2. у знач. прым. Які знаходзіцца ў прыўзнята-нервовым стане; усхваляваны, узрушаны. Ехалі падводы, ішлі ўзбуджаныя мужчыны і гучна аб чымсьці гаварылі. Каліна. Вясёлыя, узбуджаныя пары сядзелі цяпер па розных кутках. Броўка. // Які выражае, выяўляе такі стан. Узбуджаны голас. Узбуджаны твар. □ Я люблю Палявое гарачае лета, Гоман лесу І птушак узбуджаны крык. Кірэенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ускры́к, ‑у, м.
Разм. Раптоўны, адрывісты крык, выкрык. Раптоўна ўсе хлопцы прыселі, Ліда нават упала, з адчайным ускрыкам затуліўшы .. Верачку. Брыль. З усяго, што было пасля, мне толькі і запомніўся апошні ўскрык бацькі і збялелы як палатно твар забойцы, які ўжо ў наступную хвіліну, відаць, апамятаўшыся, шпурнуў ад сябе касу і кінуўся да бацькі, каб выцягнуць яго на сушэйшае месца... Шуцько.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шпа́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак., што і без дап.
Разм. Рабіць што‑н. з асобай сілай, энергіяй, імпэтам і пад. Захапіўшы ў першай пары Янка Маньку, Юрка Раю, Даюць дыхту, даюць жару, «Сербіянку», «Польку» шпараць. Купала. Слова за слова і ўжо цэлую прамову шпарыць жандар. Лынькоў. Матацыклісты шпараць па шашы. Паветра рэжуць, як электрапілы, У рокаце — надрыўны крык душы. Грачанікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзі́кі в разн. знач. ди́кий;
дз. вінагра́д — ди́кий виногра́д;
~кая каза́ — ди́кая коза́;
дз. гнеў — ди́кий гнев;
дз. крык — ди́кий крик;
~кая ду́мка — ди́кая мысль;
дз. пляж — ди́кий пляж;
○ ~кае мя́са — мед. ди́кое мя́со
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
мо́да ж. мо́да;
па апо́шняй мо́дзе — по после́дней мо́де;
часо́піс мод — журна́л мод;
быць у мо́дзе — быть в мо́де;
◊ узя́ць (паня́ць) мо́ду — а) пова́диться; б) приобрести́ привы́чку; привы́кнуть;
апо́шні крык ~ды — после́дний крик мо́ды
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)