◎ Ны́хляць ’марнець, чахнуць’ (ляхав., Сл. ПЗБ). Аўтары слоўніка параўноўваюць з літ.nykia ’той, хто марны’; параўн. таксама ніхвець, ніхраць ’марнець, чэзнуць’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Памага́ты ’той, хто памагае каму-, чаму-н.; падручны’ (ТСБМ, Янк. 1). Да памагаць. Першапачаткова залежны дзеепрыметнік прошлага часу на ‑ат (параўн. прыганя́ты).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
lavish
[ˈlævɪʃ]1.
adj.
1) шчо́дры
lavish of money — той, хто шчо́дра раздае́ гро́шы
2) раско́шны; бага́ты, які́ шмат кашту́е, дарагі́
lavish gifts — дарагія падару́нкі
2.
v.t.
шчо́дра раздава́ць; раскіда́цца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
breeder
[ˈbri:dər]
n.
1) той хто гаду́е
a cattle breeder — жывёлагадо́вец -ўца m.; a dog breeder сабакагадо́вец -ўца m.
2) саме́ц -ца́, вытво́рнік -а m.
3) Figur. крыні́ца, прычы́на f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
альтруі́ст
(фр. altruiste, ад лац. alter = іншы)
той, хто ў сваёй дзейнасці кіруецца пачуццямі альтруізму (проціл.эгаіст).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
га́ер
(фр. gaillard = весялун)
1) уст. балаганны шут;
2) перан.той, хто крыўляецца, блазнуе на пацеху іншым.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
капітуля́нт
(с.-лац. capitulans, -ntis)
той, хто адступае перад цяжкасцямі, адмаўляецца ад цвёрдай лініі ў чым-н.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
музы́́ка
(польск. muzyk < лац. musicus, ад гр. musikos = музычны)
музыкант-выканаўца; той, хто іграе на музычным інструменце.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
чысця́дзь Гаёк на высокім месцы, кнея (гл.) сярод лесу, аблямованыя лугавінамі, якія складаюць неабходную прыналежнасць вялікіх лясных плошчаў і ў той жа час з'яўляюцца падарожнымі або межавымі паказчыкамі (Віц.Нік. 1895).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
Прастарэ́ка ’той, хто многа гаворыць пра пустое; гаварун, жартаўнік’, ’малы, які гаворыць, як дарослы’ (ТСБМ, Шат.; глус., Янк. Мат.), ’балбатун’ (“трапло”) (Воўк-Лев., Татарк., 182), ’які паволі гаворыць пустое, няважнае’ (Нас.), ’прастак’ (Янк. 1), ’скамарох; крыўляка’ (полац., Садоўскі, вусн. паведамл.), параўн. укр.просторі́кати ’многа гаварыць’, рус.просторечи́вый ’той, хто гаворыць проста’, просторе́чие ’простая мова’, чэш.prostořeký ’той, хто гаворыць занадта шчыра’. Аддзеяслоўны назоўнік ад *прастарэ́каць ’гаварыць пра пустое, балакаць’, якое ад про́сты і *рэ́каць (гл. урачы). Аднак адсутнасць фіксацыі зыходнага дзеяслова (прастарэ́каваць ’гаварыць несур’ёзнае, пустое’ ад прастарэ́ка) прымушае дапусціць уплыў літ.prieštariẽkas, якое паводле Атрэмбскага (Gramatyka, 2, 284), з’яўляецца nomen agentis ад prieštaráuti ’працівіцца, пярэчыць’.