select

[səˈlekt]

1.

v.t.

выбіра́ць

Select the book you want — Вы́беры сабе́ кні́гу, яку́ю хо́чаш

2.

adj.

1) адбо́рны, выда́тны

2) першара́дны, найле́пшы

3) вы́браны

a very select club — клюб для стро́га абра́ных

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

высокі прыметнік

  1. Вялікі па працягласці знізу ўверх або далека размешчаны ў напрамку знізу ўверх; процілегласць нізкі.

    • В. рост.
    • В. дом.
    • Высокія горы.
    • Жыць высока (прыслоўе).
    • В. лоб (вялікі).

  2. Значна большы за сярэднюю норму, за сярэдні ўзровень.

    • В. ціск крыві.
    • В. ўраджай.
    • Высокія тэмпы развіцця.
    • В. працэнт.
    • Высокая вада (на высокім узроўні).

  3. Выдатны па свайму значэнню, вельмі важны, пачэсны (кніжнае).

    • Высокая адказнасць.
    • В. гонар.
    • Высокая ўзнагарода.
    • В. госць.

  4. Поўны глыбокага значэння, незвычайны па свайму зместу (кніжнае).

    • Высокая ідэйнасць.
    • В. стыль.

  5. Вельмі добры.

    • Высокае майстэрства.
    • Кніга высокай вартасці.
    • Быць высокай думкі пра каго-н.

  6. Тонкі, гучны, які ўтвараецца ваганнямі вялікай частаты (пра гукі).

    • В. голас.
    • Высокая нота.

|| памяншальная форма: высокенькі.

|| назоўнік: вышыня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

cool​2 [ku:l] adj.

1. халаднава́ты, све́жы;

a cool morning халаднава́тая ра́ніца;

a cool wind све́жы ве́цер

2. спако́йны, стры́маны;

Keep cool! Не гарачыся/супакойся!

3. сухі́, непрыве́тны;

a cool reception няве́тлівы прыём

4. дзёрзкі, наха́бны;

cool behaviour наха́бныя паво́дзіны

5. infml мо́дны, суча́сны; выда́тны, першакла́сны;

Cool! Здорава!; Класна!; Крута!

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Адлё́т ’лоўкі, смелы’ (Бір. дыс., КТС), адлётны: отлетный (конь) ’выдатны, цудоўны’ (Нас.) поўнасцю ідэнтычныя з рус. залёт, залётный (у тым ліку залётные кони) (аб рускіх формах гл. Кошалёў, БЕ, 1964, 11, 76). Прыпадабненне да лёт, лётаць. Гэта відаць з параўнання польск. zaloty, zalotny ’заляцанні, залётнік’, семантычна тоесных zalety, zaletny. Брукнер (644) характарызуе першы тып форм як «памылковы». Чэш. zálety, славац. zálety ’заляцанні’ разам з іх польскімі адпаведнікамі ўзыходзяць да польск. zalecać się ’зарэкамендаваць сябе’, славац. zaliečat sa ’імкнуцца спадабацца’. Цікава супаставіць з гэтымі формамі больш далёкія па сэнсу бел. залеціць ’запэўніваць, пераконваць’ (гл.) і славен. zalecati ’ацэньваць, жадаць’ (Безлай, SR, 12, 225–226, Слаўскі, 4, 96). Усе гэтыя словы ўзводзяцца да прасл. lětь ’свабода, мажлівасць, магчымасць’, гл. лець ’можна’ і паралелі да яго (Мартынаў, SlW, 64).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

splendid

[ˈsplendɪd]

adj.

1) бліску́чы

a splendid victory — бліску́чая перамо́га

2) пы́шны, велікапы́шны; цудо́ўны

a splendid palace — велікапы́шны пала́ц

a splendid sunset — цудо́ўны за́хад со́нца

3) ве́льмі до́бры; выда́тны

a splendid chance — выда́тная наго́да

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

вялі́кі

1. (значны велічынёю) groß;

2. (выдатны) groß;

вялі́к вучо́ны ein gróßer Geléhrter [Wíssenschaftler];

3. разм (дарослы) erwáchsen, groß;

4. (колькасна шматлікі) groß, víelfach;

вялі́кае знаёмства ein gróßer Bekánntenkreis;

вялі́кія гро́шы viel Geld;

вялі́кі па́лец Dáumen m -s, - (рукі); der gróße Zeh, die gróße Zehe - (нагі)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

conspicuous

[kənˈspɪkjuəs]

adj.

1) зна́чны (до́бра ба́чны), які́ кі́даецца ў во́чы; выра́зны

2) асаблі́вы, незвыча́йны, які́ прыця́гвае ўва́гу

an actress of conspicuous charm — акто́рка з надзвыча́йнай прыва́бнасьцю

3) го́дны ўва́гі; ве́льмі до́бры, выда́тны

4) паказны́, прэтэнзі́йны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

вялікі прыметнік

  1. Значны па велічыні, памерах, сіле; процілегласць малы.

    • В. горад.
    • В. будынак.
    • Вялікая радасць.
    • Вялікія беды пачынаюцца з малых (прыказка).
    • Вялікая зямля (мацярык).
    • Вялікая літара (якая выступае над радком).

  2. Выдатны па свайму значэнню; які валодае ў высокай ступені той якасцю, якая знаходзіцца ў значэнні вызначаемага назоўніка.

    • Вялікая перамога.
    • В. вучоны.

  3. Большы, чым патрэбна, прасторны.

    • Гэтыя боты мне вялікія.

  4. Дарослы (з пункту гледжання дзіцяці), а таксама (пра дзіця) такі, які выйшаў з дзіцячага ўзросту, падрослы.

    • Сын ужо в., пойдзе ў школу.

  5. Значны па колькасці.

    • Вялікая сям’я.
    • Вялікія грошы.
    • Ад (з) вялікага розуму (размоўнае іранічны сэнс) — па дурасці.
    • Вялікае мноства — вельмі многа.
    • Вялікія дзяржавы — найбольш магутныя дзяржавы, якія адыгрываюць вядучую ролю ў сусветнай палітыцы і ў міжнародных адносінах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

дзівосны, ‑ая, ‑ае.

1. Казачна-дзіўны, незвычайны, фантастычны. Ігнасю сняцца страшныя сны: ён вандруе па рэках і азёрах, пераходзіць кладачкі і масты. Чарнышэвіч. Янук павагаўся і сеў, хоць і страх наганяў на яго гэты пакой, падобны на дзівоснае вядзьмарскае збудаванне. Лупсякоў. Вокны друкарні.. замураваны дзівоснымі ўзорамі дзеда-мароза. Брыль.

2. Цудоўны, незвычайны па хараству, прыгажосці. Дрэвы яшчэ дзе-нідзе стаялі ў сваім дзівосным жоўта-барвовым убранні. Ляўданскі. Усё было нібы ахоплена агнём, дзівосным, невыказна прыгожым, усеабдымным. Мележ.

3. Выдатны, вельмі добры, цудоўны. — Ну ж і стрэльбу здабыў ты сабе, Мартын! — цмакаў дзед Талаш, разглядаючы дзівосную стрэльбу. Колас. Слава аб ім [Талімоне] ішла далёка, і перш за ўсё — за дзівосны голас. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вучоны, ‑ая, ‑ае.

1. Які набыў спецыяльную падрыхтоўку ў галіне якіх‑н. ведаў. Вучоны садавод. // Разм. Пісьменны, адукаваны. Вучоны чалавек. ▪ [Тата:] — Тут, у школе, народ вучоны, займаецца сур’ёзнай справай. Брыль. // Разм. Дрэсіраваны (пра жывёл). Вучоны мядзведзь. ▪ Вучоны сабака, які быў у следчых людзей, увесь час нюхаў дарогу ад аграбленага банка. Чорны. // Які атрымаў урок, прыдбаў вопыт у чым‑н.

2. у знач. наз. вучоны, ‑ага, м. Кваліфікаваны спецыяліст у якой‑н. галіне навукі; даследчык. Малады вучоны. Выдатны вучоны. ▪ Міхась Рамановіч скончыў і пажадаў вучоным далейшых поспехаў. Паслядовіч.

3. Які мае адносіны да навукі, звязаны з навукай. Вучонае званне. Вучоная ступень. Вучоны савет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)