выдатны прыметнік

  1. Які вылучаецца сярод іншых, славуты; які карыстаецца надзвычай вялікай вядомасцю.

    • В. вучоны.

  2. Незвычайны, выключны.

    • В. розум.
    • Выдатныя здольнасці.

  3. Вельмі добры.

    • Продукцня выдатнай якасці.
    • Ты ж выдатна (прыслоўе) спяваеш.

  4. выдатна, нескланяльнае, н. Самая высокая адзнака (у 4 знач.).

    • Атрымаць выдатна па хіміі.

|| назоўнік: выдатнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

выда́тны

1. (о человеке) ви́дный, выдаю́щийся, знамени́тый;

2. незауря́дный, прекра́сный, замеча́тельный, превосхо́дный, недю́жинный, бесподо́бный, отли́чный;

~ныя здо́льнасці — незауря́дные (прекра́сные, замеча́тельные, превосхо́дные, недю́жинные) спосо́бности;

3. достопримеча́тельный, примеча́тельный;

~ныя мясці́ны го́рада — достопримеча́тельные (примеча́тельные) места́ (достопримеча́тельности) го́рода;

4. отли́чный;

~ная адзна́ка па літарату́ры — отли́чная отме́тка по литерату́ре

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

выдатны, ‑ая, ‑ае.

1. Які вылучаецца сярод іншых, славуты; шырока вядомы. Выдатны дзеяч навукі. ▪ На сценах вісела некалькі плакатаў і партрэтаў выдатных палітычных дзеячаў. Колас.

2. Незвычайны, выключны. Выдатны розум. Выдатныя здольнасці. ▪ Рысы.. твару [Аксёна Каля] строгія, нават халодныя. Вочы ўдумлівыя, і ўся сухарлявая і моцная постаць выкрывае ў ім чалавека выдатнага. Колас. // Знамянальны. Выдатныя старонкі летапісу партызанскай барацьбы.

3. Вельмі добры. Выдатная ацэнка. Выдатны матэрыял. Выдатная вучоба. ▪ [Валодзя:] — Мая брыгада будзе і далей даваць толькі выдатную прадукцыю. Крапіва. Гэта той самы бярэзнік, дзе летась наш дзядзька, ходзячы па грыбах, напаў на неруш і набраў цэлую сявеньку выдатных баравікоў-бярозавікаў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выда́тны áusgezeichnet, hervórragend; glänzend

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Выда́тны (БРС, Яруш., Гарэц.), выда́тна ’вельмі добра’. Да даць, даваць, параўн. выдавацца ’вылучацца, адрознівацца’ (КЭС, лаг.), здатны, прыдатны і інш., польск. wydatny, рус. выдающийся. Адносіцца да т. зв. еўрапеізмаў — семантычных калек з узораў тыпу ням. aus‑gezeichnet, франц. ex‑cellent, параўн. Трубачоў, Этимология 1971, 384.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

выдатнасць назоўнік | жаночы род

  1. гл. выдатны.

  2. Што-н. славутае.

    • Архітэктурныя выдатнасці Полацка.

  3. Выдатны ў нейкай справе спецыяліст.

    • Сусветныя выдатнасці навукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

байкапісец назоўнік | мужчынскі род

Аўтар баек (у 1 знач.).

  • Выдатны б.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

важнецкі прыметнік | размоўнае

  1. Вельмі добры, выдатны.

    • Важнецкія работы.

  2. Велічны, фанабэрысты.

    • В. выгляд.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

знамени́тый славу́ты; (выдающийся) выда́тны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

недю́жинный незвыча́йны; (выдающийся) выда́тны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)